De Boeren Boeddhaatjes

Kwart over zes ging de wekker en dat was ik niet meer gewend. Snel een ontbijtje, een liter koffie en nog even mijn hoofd buigen: waarom dat bier? Vergezeld met ''Kings of Leon'' begon ik aan mijn verhitte pelgrimtocht naar het vliegveldom Patrick op te vangen. Nog bruiner en kletternat, al wachtend op de andere Boeren Boeddha.

In de verwachting een gebroken en vermoeide Patrick aan te treffen, ging de gate open en kwam er tot mijn verbazing een fris en fruitig Patsy aangelopen. Een zo'n mannelijk mogelijke omhelzing volgde en het was alsof we elkaar de dag ervoor nog hadden gezien.
Aangekomen in ons familiehosteltje, waar het bedje voor Patje was gespreid. Na een rustige eerste middag begonnen we aan onze traditionele wine and cheese avond. Een wekenlijks zeer gewaardeerd gebruik vanons hostel. Tegen echt alle verwachtingen, had Patrick zin en energie om die zelfde avondhet afscheidfeestje van Martin te vieren. En dat deden we, zo 12 uur na aankomst, hossend door het feestcafe en de nacht met zijn allen in het zwembad afgesloten.

De dagen erna gelezen, gesport, gepraat en gerelaxed. Na een zeer schamelijk moment bij het reisbureau (eerst van alles boeken en dan op het allerlaatst alles afzeggen), besloten om verder te gaan.
We denken; ''laten we gelijk maar uitpakken en voor het zware gaan'' en dus gingen we voor een eerste plaatsje 2.5 uur van Cairns vandaan. Op deze plekbegonnen wemet het denkproces over de verdere invulling van onze reis en welke levensvragen webeantwoordt zouden zien, dit in hetplaatje: Mission Beach. Onder de reizigers zeer bekend om het skydiven. Onder een palmboom, op een bedje, hebben wij dit inderdaad kunnen bevestigen. Tenminste als we ons ogen open hadden.
Toch maarweerwat actie dan, dus volgende bestemming Airlie Beach. Omdat het daar zo'n heerlijk rustig stadje was, waar bijna niemand van de White Sundays had gehoord, hebben wij de duurste hotelkamer moeten nemen omdat alle hostels vol waren geboekt.. Wakker worden met ons handen in het haar, rekenmachine in de hand, nog meer zorgen maken en geen idee hadden wat we wilden zijn we maar eerst een ontbijtje gaan maken voor de Nederlandse dames die we in bus hadden ontmoet en die dit voorstel van onshelaas niet waren vergeten.
Na nog meer zorgen maken, afscheid genomen en onze blikken weer gericht op de luchtkastelen bij de lagoon.Ook daarweer afgesproken met onze Zwitserse vrienden die ons op het hart drukten dat we de toer (Zeilen) moesten doen. Met minder twijvels weer afscheid genomen en weer een reisbureautje gezocht. Net voordat we binnen willen stappen komen we even nog iemand anders tegen die ons dan ook echt de laatste zet heeft gegeven. En zo kwam hetdat Jut en Jul de dag erna genoten op een speedboot en in een no-time de vele White Sundays (eilanden) en het bekende White heaven Beach hebben bewonderd. Onze dankbaarheid naar onze vrienden was groot. Vooral White heaven was ook echt hemels mooi met ongeloofwaardig wit zand en turquoise blauw water met daarin Jut en Jul in nylon balletpakjes vanwege de stingers. Wegens onbekende oorzaak zijn de fotos van dit tafereel niet meer toonbaar...

Om ons uitgaven tsunami te balanceren hebben we de nachtbus weer eens gepakt naar het plaatsje 1770. Een zeer klein rustig plaatsje waar de oude mannentjes weer even konden bijkomen van al dat jonge grut en vertier. In 1770 dan ook bewust niks gedaan. Ook daar had ik een klein Maleisies reunietje in de buurtsuper met twee Nederlandse damens die ik eerder had ontmoet op eiland Tioman. Erg handig, wantdie blekentwee plaatjes over te hebben in hun camper met oud en nieuw in Sydney. Sydney, een onmogelijke taak om daar oud en nieuw te vieren voor reizigers zonder plan en of bookingen zoals ons.

Vervolgens weer op weg naar een reis binnen onze fysieke reis, waar we allebei erg naar uitkeken. Eerst alleen nog een nachtje slapen in Noosa voordat we onze rust zouden omhelzen.
Van het plaatje Noosa hadden wijbeiden nog nooit van gehoord.Er werdenwat national parks vernoemd in de lonely en maakten ons op voor een zeer rustig avondje. Aangekomen in Noosa, stonden de hordes mensen al klaar en leken we ineen soort van Beverly Hills van OZ te zijn aangekomen. Na alle hostels te hebben gehad, bleek echt alleen nog maareen hostel plek te hebben. HostelKoala's stond niet echt goed bekend maar we hadden geen keus. Weer bevonden wij ons tussen de honderden 18 en 19 jarige en kregen we na de lange rijen eindelijkons sleuteltje van die lelijke kamer. S'avonds, enigzins klagend met mijn Moedertje bellen over deze Lloret da Mar praktijken, viel de connectie weg (sorry Mam) en zie ik tot mijn genoegen een smsje te hebben ontvangen van onze Zwitserse vrienden die een biertje bleken te drinken in Koala's (met live muziek). Nog geen seconde later stonden we dan ookals jonge goden vooraan bij de band en hadden we een van de beste avonden.
Om dit contrast nog even lekker te versterken, werden we helaas vroeg wakker om aan onze in trek te beginnennaar het Boeddhistische klooster, instituut en retreat centerin Eudlo. Na een reis met auto, bus en trein aangekomen in een verlaten Wild Wild West dorpje, stond daar een klein Kerst engeltje van 75 jaar die ons een lift aanbood om ons naar Chenrezig, diep in de bergen te brengen.
Daar aangekomen kregen we de enige kamer (kelder) onder de tempel. We waren echter niet de enige gasten in deze kamer, aangezien ik inmiddels ervaren vliegende mierenvanger ben en Patrick een volleerde kikkerjager is geworden. Kortom, elke avond verrassende jungle praktijken in onze kamer onder de tempel.
Daar zo'n twee weken verbleven, gelezen, cursussen voor meditatie gevolgd, teachings van de Lama mogen ontvangen en als klap op de vuurpijl mochten de Heilige Boontjes Kerst vieren met de nonnen op het strand. Echt een geweldige Kerst gehad.
De dagen in het centrum zijn rustgevend en leerzaam. De monikken en nonnen hebben niet veel last van ons gehad, aangezien we veel lazen, schrevenen mediteerden. Echter, is het inmiddels algemeen bekend, als de bel voor het eten werd geluidt, er twee hollende Hollanders van de berg kwamen afgestormd om hun detox dieetje weer naar binnen te werken.Met gevolg weer als twee luchtballonnen te vertrekken, waarbij we soms de tempel ook nog even meenamen. Verlicht, zowel in het lichaamsgewicht als in geest, liepen we 01.01.2010 door Brisbane. Nog helemaal in meditatieve stand hebben wij Brisbane bezocht vanuit drie bankjes. De hele dag gezeten en weer naar andere mensen gekeken en om eerlijk te zijn ook weer wat vrijheid gevoeld.s' Avonds de bekende nachtbusgepakt te hebbennaar Port Macquari.
Gebroken aangekomen, twee uur slapen op een vies bankje en eindelijk was de receptie open van ons nieuwe hosteltje. Daar in Port Macquari weer vele bankjes bezocht maar toch ook even wat natuur en zagen we onze eerste wilde koala's.
En dan eindelijk kwamen we aan in Sydney, de stad die we aantal keren al hadden uitgesteld, maar bij aankomst daar toch een beetje spijt van haddden. Direct vielen we voor de schoonheid en de levendigheid van Sydney. Ook hadden we het geluk in een van de beste, nieuwste en schoonste hostels te mogen overnachten, direct tegen over operahuis en naast Harbor bridge, in de wijk The Rocks. Na weer eens goed gegeten te hebben zijn we maar weer eens gaan stappen met Zwitserland en dronken we sinds tijden onze eerste biertjes weer....dat was pas hemels! De dag erna, heel Sydney rond gewandeld en s'avonds weer wat gedronken met onze NL's damens uit Airley beach.

Nu, scheiden onze wegen, vertrekt Patrick naar Thailand en zal ik nog een weekje in Melbourne verblijven en uiteindelijk ook vertrekken naar Nieuw Zeeland. En zullen wij elkaar hoogstwaarschijnlijk weer zien in een ander continent. Patrick bedankt!

tot volgende

Brrrrrrooome,

Verlieten we weer na twee dagen. De benaming van het stadje vonden wij dan ookeen zeer goede vertolking. Na een aantal weken gebivakkeerd te hebben in de verschillende national parks (NP) onder erbarmelijke omstandigheden: wakker worden in meertjes, douchenbij de verschillende kleurige oasesonderbroken door kristal helder water vallend langs verschillendekloven...weet u nog? Vonden wij ons broodnodig herstel, twee dagen lang, in de Mc Donalds van Broome enhebben we deze bunkeringen aan elkaar kunnenreigen met een bezoekje aanCable beach. Daar vergaapt aan dewijdte van het strand,hetwater, dehitte en het zwemverbod (Box jelly fish)...volgevreten en verveeld geraakt, racen wij weer de natuur in..

Een geplande trip vanongeveer 1500 km land inwards, ononderbroken met ongevarieerd landschap, wat verdwaalde bosbrandjes en nietverstaanbare Ozziesrichting Darwin. Het meest opvallende van dezenietmeerweethoetezitten reis was, dat de partners Mario en Luigi geen 2 sec. naar een Engels radio of tv programma konden kijkenofluisteren, maar vervolgenszeer content 7 uur lang West Australische Country klassiekers mee konden brullen. Deze quantana baygebruiken hadden ze gekocht in hillie billie tankstation Fitzroy crossing en helaas gebruikt gemaakt van de special ''derde cassettebandje gratis''. Gelukkig was de spaghetti op en kookte dat niet ''al dente'' mee in ons rijdende stoofpotje en weerhield hetmij ervan het om mijn nek te strikken.

Een behoorlijke investering gedaanin het plaatselijke tankstation/supermarkt/restaurant/dvd en videoshop en doorgereden naar onze''uiteindelijke'' wereldberoemde gratis campings naast de snelweg iets na Halls Creek. Na weer een vertrouwd thuisgevoel gekregen te hebben vanhet schijnbare en zeer goed voorbereidende welkomsfeest van de vliegen, hebben wij ons tentje opgezet zonderhet buitenstetentzijl te gebruiken. Prachtig inslapend onder een deken van verschillende melkwegen. Wakker geworden rond 2.00 uur s'nachtsineen lekkeduikboot enwerden we gekieteld door de bliksemlichten. In al dieweken, was dat dus de tweede keer dat wij met zijn drieen in de auto mochten slapen.

Volgende dag gezwommen bij een dam inKananura en een NP meegepikt, kampje opgezet in een van de beste betaalde camping van WA en heerlijk uitgerust bij het zwembad. Helaas daar niet kunnen betalen omdat we te vroeg wegmoesten..
Aangekomen in Katherine, het hart van de aboriginal cultuur, waar we als echte cultuursnuivers naar de eerste beste en grootste supermarkt zijn gevluchten allelokale pastas hebben ingeslaan.Doorgereden naar onze volgende NP, Edith Falls. Daar s'ochtends wakkergeworden onder de eerste en erg mooie watervallen. Hetgeen ons gestimuleerd en aangezet heeft voor de echte tocht van 9 km. De eerste waterval enpooltje was de start van de track naar boven, waar nog meer watervallen ennatuurschoon zou zijn. In een noodtempo hebben we de tocht gedaan en viel de eindbestemming een beetje tegen. Behoorlijk dizzy weer terug gewaggeld en klaar gemaakt voorvertrek.
Bestemming Litchfield NP, maar eersteen nachtje kamperen bij de hotspings van Douglas. Daar zagen we op sommige afgezette plekken letterlijk het water koken. Op andere plekken was het heerlijk warm zwemmen.Tot dat ereen Ozzie met ons meezwom en onstot op de centimeter deFressies, zoetwater krokodillenbegon aan te wijzen. Klaarblijkelijk kun je er''gewoon'' mee zwemmen maar zegt de ozzie; ''je moet er niet op staan''. Oooww, dachten wij en vervolgens hebben we geen druppel water meer aangeraakt... Enkele dagen daarvoor zijn we naar zo'n Croc farm geweest, waarop een van de verzorgers ons liet zien waar ze zitten (en dus niet ziet) en hoe snel ze zijn wanneer ze aanvallen. Hetgeen mijn zelfvertrouwen op een zeerlaag pitje heeft gezet, laag genoeg om niet tot een krokodillenmaaltje te worden gekookt.

De eerste watervallen (ik weet het, alweer) in NPLitchfield, de Florence falls, echt schitterend. Weer werden we verwend met een weelderige groene catacombeverdeeld mettwee openingen voor het vallende water. Daar, gelunched (ja, je raad het al..) en de rest van de middag verbleven en alleen maar relaxen...liggen en kijken naar voor het oog nog niet ondekte plekjes vanhetorganische canvas...en verder niks doen en niks moeten....lekker hoor.

Ja, je moeteen keer wakker worden dusdantoch maar weer op de camping naast een klein meertje aangevuldmet twee zeer hoge verticale riviertjes, de Wangi Falls. Vlak voor het trappetje om het meertje te enteren, stond een waarschuwingsbordje voor dekrokodillen. Salties in het regenseizoen en in ons geval was dat nu geen probleem. Daarentegen zijnde verrekte bekken van de fressies niet seizoensgebonden. Mijn Italiaanse vrienden die van uit het niets eenongekende bravoure lieten zien, doken erin en zwommen naar de overkant om hunroutinematige douchje te pakken. Ik waswat huiverig en vroegde twee snorkellende meisjes (4 en 6 jaar)op een meest mogelijke cryptische vraagstellingwat voor moois zij allemaal al hadden gezien. De meisjes somde eenrijtje opmet verschillende amfibieen en vissen waar niet iets bij zatwat mij een treetje terug deed stappen.Inmiddelsriepen ook deItalianen waar ik bleef en ook deze vraag werddoor mijn nieuwe vriendinnetjes beantwoordt met: ''He is afraid for the crocs,hihihi.'' En zobelandde ookdit keer, mijn naam op de weblog van de Italianen.

Een stukje offroadgenomen om vervolgens een zeergroot stuk af te snijden van NP Litchfield naar Darwin. In Darwin, waar wij evolueerde van holbewoners naar een zeer verbeterd genetischrelaxend mensje en onze laatste dagen als de heilige drie eenheid doorbrachten. Dit in hetzeer toepasselijke Dingo's hostel (waar ook de Italianendit keer prima hebbengeslapen).Im het hostel werden we ook weer even geconfronteerd met het ''reizigers cultuurtje''. Na watantropologische ensociologische vraagstukken behandeld te hebben, kwamen we op drie subcultuurtjes uit: De Duitsers alias devliegen.Met grote aantallen overal aanwezig. Komenzeer degelijk OZ binnen en verlaten het als een lopend biervat. De twee na grootste groepzijn de Fransen en elkeencounteringlaatmij twijvelen over de dood van Jim Morrison in Parijs. Na aantal cocktailtjesLSD genuttigd te hebben komen ze ineens wel naar je toeen beginnen ze filosofisch thema's met je te bespreken. Ende laatste groep, Engels sprekend en multicultureel ingesteld, wij. Maar uiteindelijk zijn we dan toch ook wel weerallemaal een beetje hetzelfde ''People are strange if you are an stranger''en leren we veel van de mens die we normaal niet zien.

Net zoals de tijd ben ik gevlogen van Darwin naar Cairns waar ik mij laatste twee weken uitzit voor mijn nieuwe fase met Patrick. In de eerste week heb ik Cairns bewonderd en vooral weer eensvele sporten beoefend.Yoga,fitness, vollybal, salsa (verslagen ogen van de salsa leraar toen hij Pinokkio zag binnen lopen)en natuurlijk ook gedoken inhet great barrier reef. Tot nu toe is ditecht mijn favourite stad van OZ. Tot mijn grote verrassing heb ik hier ook het gezelschap gekregen van mijn Switserse vriend Martin. Zoals we dat op deMaleisische eilanden deden,geproost op de echte tijden en zijn we ondersteboven kruipend via het plafond weer terug gekomen (sorry Mam, moest weer even).

Overigens is ook Sinterklaas mij niet vergeten en verrast hij mij met zo nu en dan een geensuikerspinnetje in mijn schoen. Hierbij dan ook iedereen een fijne Sinterklaas toegewenst!

Tot de volgende.

Eindelijk, een eind...

Aan mijn verblijf in de stad Perth..(lang verhaal) en keken we weer naar een eindeloos uitzicht op weg naar zee en de outback.

Op reis en ik neem mee twee Italianen, een door hun gekochte Ford Falcon '94, campinggerei en dozen vol pasta met salsa. Dit laatste vanwege het hoge gehalte Italiaanse patriottisme.

Van Perth op weg naar Noord Australie, Darwin, aangekomen op onze eerste gratis camping in de buurt van Geraldton (WA). Gratis camping houdt in; naast een snelweg of hoofdweg, vanaf een uurtje of vijf in de ochtend een gratis wekker van de Road trains (vrachtwagens met een lengte van 36 m),tussen het droge gras en hooi en meestal geen faciliteiten. Een absolute eerste ontgroening voor het echte reizen. Ik dacht dat ik dood ging van de hooikoorts. Redelijk, met grote trek en wat opportunisme ging ik de tent in en de nacht tegemoet. Kwam ik er s'ochtends uit als een gekloond mens met vlieg en kikker. Waarvan ik tot mijn genoegen de gebolde en uitpuilende ogen van de kikker erfde en de geur van een strontvlieg. Gelukkig dachten mijn mede holbewoners er netzo over en vlogen we met eensprong naar de eerste beste openbare toiletten voor een welverdiende douche en afgemaakt met een goed ontbijtje.

Na, dit nachtavontuur zijn we vertrokken naar Den Ham en gesettelt op onze eerste betaalde camping en hebben we daar niet ver vandaan, onze eerste dolfijnen mogen begroeten.

Na het dol fijne uurtje in het water te hebben gesparteld, zaten we weer in de auto op weg naar Coral Bay voor het Ningaloo reef. Maar, eerst nog even een nachtje meepikken op een gratis camping in the middle of nowhere, maar zeer bekend onder de vliegen. Daar werden we genoodzaakt te koken, met ons gasstelletje in een klein toilet schuurtje en aten we in Alexandro's bed, de auto. We wisten dat we inmiddels behoren tot een van de strontvlieg kolonies, maar dit was echt lettelijk en figuurlijk een plaag. Ik begon inmiddels te gloven in de duivel...

Ochtend's aangekomen in Coral Bay, minder vliegen, prachtig water, strand, perfecte camping en klaar gemaakt voor de eerste snorkelbewondering van het Ningaloo reef. Eerst viel het wat tegen, maar in de middag attendeerde een ozzie ons erop, dat er zo'n 200 m verder op een shark nursery bay was. Twee seconden later (een van de voordelen van het klonen) stonden we te pootje baden met tientallen reefsharks en sting rays, geweldig! Helaas waren ze wat bang en konden we ze niet grijpen voor een foto.

Volgende dag geontbijt op paradise beach (Coral Bay) en gesnorkeld waar het dan ook echt paradijselijk mooi was en ik het Ningaloo reef herkende van de plaatjes en verhalen in voorgaande voorbereidingen. Helaas zijn we niet naar Exmouth gegaan voor meer Ningaloo reef, vanwege de vele waarschuwingen omtrent vliegen... Ondanks we toch redelijk en meerdere keren uitgebreid zijn ingewijd in de vele vliegen communities, zijn er nog miljoenen vliegen die ons letterlijk het ''ont''bijten bezorgen en ons vele nieuwe vloekwoorden bijbrengen.

Dus, naar Karijini National Park, een natuurgebied meer land inwards tussen Exmouth en Port Hedland. Eerste nacht daar heerlijk geslapen in de auto vanwege de storm. Gebroken wakker geworden en begonnen aan onze eerste hiking. Fantastisch! Afgedwaald in een kloof, uitgerust en gezwommen bij de eerste waterval. Bijgekomen en de rivier in de kloof verder gevolgd tot de volgendenatural pool. Dit pooltje wasomringd met kleine watervalletjes en allerlei gekleurd vegetatieen tevens einde van de kloof. In deze groene arena, waren wij de enige die daar zwommen en waande we ons daar echt even in de zevende hemel..

Opgefrist van de waterval en met een grote trek de pasta aangevallen (ik noem het inmiddels de ''Basta''). De dag hebben we afgesloten in een derde natural pool, wat nog mooier was dan hegeen ik hiervoor beschreven heb. Weer met verschillende watervallen......(Uit respect voor de werkende mens, hou ik nu op..) Daar in de achtste hemel gebleven tot dat de zon onderging. Iets verder op tentje opgezet en werden we verrast door de Dingo's. Na wat enge verhalen gelezen te hebben, heb ik het een en ander behoorlijk aangedikt vertaalt voor mijn Italiaanse vrienden, die vervolgens niet meer naar buiten durfde en ik heerlijk de tent voor mezelf had. Ja, lijkt lullig, maar ze hebben mij al zo vaak voor de gek gehouden dat ik deze actie echt als voltreffer beschouw en weer op gelijk voet sta met de Italiaanse Laars.

Absoluut overtref ik mezelf en heb ik inmiddels allehygiene regelsoverboord gegooid en gewend geraakt aan heel wat ongedierte. Toch in ons autoritje van Karijini naar de kust (richting Noord) evenweer wakker geschud. Dit door twee kakkerlakken (kl) die de benen van Alexandro aan het exploreren waren op de achterbank. Na een hoop gegil achter ons, kregen ook wij in de gaten wat er aan de hand was. Zo zochten de kl ook contact met onze benen. Gestopt, de kl dieper en ontvindbaar in de auto ingestuurd en weer doorgereden. Kwartier later trok Fransesco zijn voeten van de pedalen en verzocht vriendelijk de kl weer naar de achterbank te mobiliseren. Eindelijk afscheid genomen van de kl, Fransesco zijn bergschoenen en drie paar sokken aangetrokken en doorgereden naar de volgende bestemming.

Camperend op het 80 miles beach, in de buurt van Broome. Verlekkend kijken we naar de zee omdat we gewaarschuwd zijn, nu niet te gaan zwemmen. Momenteel zijn er veel haaien actief (die natuurlijk niet gevaarlijk zijn) in combinatie met de ''Salties'', de zoutwater krokodillen, die ons een bitter einde bezorgen of in iedergeval erg zuur kunnen maken. Gelukkig is hier ook iets zoet en sappigs en dat is dat elke avond, zo 25 m van ons tentje, de zeeschildpadden hun eieren leggen. Het ingraven van hun eieren en ook dit spektakel hebben wij live mogen meemaken.

Tot nu toe, OZ, geweldig en prachtig, zijn de vliegen niet onze vrienden en is dit niet kenmerkend voor OZ, maar wel voor het seizoen. Kijk ik niet meer met een downunder gevoel naar OZ maar met Sunraise opportunisme.

tot de volgende

Van AZzie naar OZzie

Australie, Perth, is en blijft een zeer gemakkelijke, laidback en een zeer vriendelijke stad, waar het als Australische burger zeer goed te vertoeven is, maar niet tot mijn reiswensen en ambities aanspreekt. Voordat ik verder ga op Perth, blik ik eerst nog even terug op mijn laatste en tevenseen van mijn mooisteweken in Azie.

In Kuala Lumperkwamen Alex en ik tot bezinning om onze laatste week op een van de mooiste eilanden van Maleisie door te brengen. Na, eindelijk een normale busrit te hebben gehad, kwamen wij verdwaasd aan in Mercing rond 05.00 uur in de ochtend. Na hier en daar wat rond gevraagd te hebben, werden we begeleidt door een vaag mannetje (werknemer van onze ferry)op een scooter die ons naadloos ineen vreemd restaurantje drukte en werden we verzocht thee te bestellen. Daar in het restaurantje ontmoeten wij Martin, een Zwitserse jongen, die ooknet aan zijn opgedrongen thee was begonnen. Het eerst wat hij zei; '' je moet hier die thee hebben, schijnt erg goed te zijn'' waarop wij zeiden; '' is al besteld'' en kwamen wij tot conclusie dat ook hij netjes begeleidt was. Op het eiland aangekomen hebben wij, met zijn drieen,een van de mooiste huisjes aan het strand uitgezocht, uitgepakt en ons eerste biertje gepakt, zonder begeleiding.

Wat een eiland, ik dacht dat Mabul mooi was, maar dit was echt. (Mocht het nog steeds zo fantastisch regenen in NL en baal je nog steeds van je baan, kijk danNIETnaar de twee nieuw toegevoegde foto's in map Borneo. Voor de mensen die een leuk filmpje in NL hebben gemaakt om mij jaloers te maken, KIJK)

Na een zeer rustige eerste dag, waren we weertoe aan wat actie. Zo zijn wij aan een onvoorbereide hiking begonnen naar een van de mooiste stranden van het eiland. Door jungle, langs verschillende verlaten strandjes liepen we daar in onze zwembroek en droegen wij slippers. Aangekomen op het fantastisch strand, onder de striemen, wonden en een certificaat voor snelcursus abseilen en cliff (mis)springen, hebben we ons laten vallen in hetwitte zand met het blauwe water aan onze voeten. Datmooie momentje duurde zo'n 30 seconden want we werdenbelaagd door de zandflooien waardoorwe nergens meer konden liggen ofzitten en dus genoodzaakt waren afgepeigerdterug te lopen.s'Avonds onzepijnen op een fantastisch strandfeestje weggedronken en wakker geworden met nieuwe ideeen.

Vanuit onze huisje liepen wij de zee inmet een wat laconieke ofarrogantehoudingbetreft het snorkelgehalte hier, gezien wij van de Sipadan eilanden kwamen, dachten wij hier niet iets aan te treffen wat overtreffender was dan Sipadan.Daarin hadden wij ook gelijk, maar we zagen na enkele minutenalde eerste schildpadden, maar ook de eerste haaien. Ik riep vervolgens Alex en we doken weer naar de haaien. Het verraste onsdat de haaien nog steeds op dezelfde plek waren. Vervolgens kwamen we er achter dat een al dood was en de ander nog steeds verstrengeld was in een visnet en Alex mij aankeek... Sinds Zuid Africa ben ik enigzins een haai activist geworden en loop ik steeds het verhaal te verkondigen dat ze niet agressief zijn, beschermd moeten worden en ik zonder pardon graag met ze zwem... Dat denk ik nog steeds, maar dachttoen wel; ''ik met mijn grote bek''vervolgens ben ik naarhet restaurantje gerend, schaar geleend en heb toch de vishaak en het netuit zijn bek gekregen en de haai kunnen bevrijden(als dat geen daad bij het woord voegen is..)En dit was dan ook echt een van mijn mooiste dier/mens ervaringen ooit...Dus trots als pauw vertelden wij sávonds op het strandfeest dat wij een haai van 6 meter hebben bevrijd met een nagelschaartje!

Vele strandfeesten beleefd, vele mensen leren kennen en wat schildpadden,hebben we toch afscheid van het eiland enelkaar moeten nemen en heb ik de laatste avond nogmet Martin in Singaporedoorgebracht.

Aangekomen in Perth, waar ik eerst volledig gestript werd bij de douna, mijnbackpack weer opnieuw in mocht pakken en een waarschuwing kreeg voor mijn foutje op het registratie formuliertje.Ben ik beland in mijnhostel waar de voertaal Duits enFrans is, uitgepakt en vervolgens de stad in gedoken. Na een aantal dagen hard moeten wennen aan het weer (18 graden en regen), de mensen en het moderne en beschaade levenben ik dan eindelijk geklimatiseerd aan het leven in OZ.

Natwee dagen trof ik drie Itiliaanse jongens aan die eigenlijk dezelfde reis als mij maken en ook begonnen zijn in Z.A.. Elke dag maken zij voor delunch eenItiliaanse pasta en hebik het gelukelke keer aan te mogen schuiven. Na vele stranddagen door gebracht te hebben en bijna begon te denken wat voor een suf hostel dit is, bleek er eenstraatfeest/ concert te zijn naast ons hostel (achterkant, in een andere straat).Erwaren geen kaartjesmeer maar met een paar Ozzies zijn we via het dak van ons hostel, via andere daken het terrein binnen gedrongen en zijn we uit ons Dakgegaan bij een gratis blockparty/ concert van NAS.Muziek waar ik normaal geen donderaan vind, maar na zo'navontuur binnen te zijn gekomen was het feest.

Eindelijk zijn ook de plannen gemaakt en gaik donderdag of zaterdaghet echte Australie ontdekken, en beginnen we bij het Ningaloo reef...

tot de volgende,

Azie

Nu in Kuala Lumper. Maar eerst vanuit het mooie, wijde en soms iets onveilige Africa naar het drukke, volle Azie met haar kenmerkende geuren.

De vlucht van Jo'burg naar Hongkong, duurde 13.5 uur, 5 uur gebroken verveeld op het Honkieponkische vliegveld, 3 uur opnieuw gevlogen (behalve de tijd) was ik (van wat er over was) beland in Singapore. Singapore, met een modern en westers hart en een ontsprongen Aziatisch hartklepje, verwelkomde mij met de F1 races en de daarmee gepaarde volgeboekte Hostels/ hotels. Na een steeds meer geel en aziatisch uiterlijk te hebben gevormd vond ik eindelijkeen hostel in ''little India''.

Twee dagen Singapore was genoeg om weer metvol energie het echte Borneo te gaan bereizen. Aangekomen in Kotu Kinabalu (Sabah, Noord Oost Borneo) en in het voorgeboekte hosteltje maakte ik eeneerste kennismaking van Kotu Kinabalu (KK). Erg groot en erg druk, hetgeen ik niet verwacht had, maar een prima basis om alle voorbereidingen te plegen. In het hosteltje, waar ik verbleef waren de mensen erg vriendelijk en hulpvaardig.

Het publiek was precies het tegenover gestelde van Africa met een gemiddelde leeftijd van 80 jaar en alleen maar koppeltjes, hetgeen mijn Indiana Jones verwachtingen de kop in drukte. Na een klein dipje en te lang gefilosofeerd te hebben met de vraag of ik de juiste mensen ontmoet of dat het reizen vooral mezelf ontmoet, was ik alweer beland in de echte jungle. Midden in Noord Borneo verbleef ik met aantal andere leuke mensen in de jungle, waarbij we de eerste jungle tracks hebben gedaan, orang oetans, krokodillen, slangen en vele andere apen hebben gezien. Ook zaten we onder de bloedzuigers en waarvansommige bloedzuigers zo aan ons gehecht waren, dat deze vrienden ons tot aan het bed hebben gevolgd.

Na een emotioneel afscheid te hebben genomenvan onze Bloodbrothers ben ik vertrokken naar Semporna om daar mijn duikavonturen te organiseren. Helaas bij aankomst kreeg ik te horen dat de ''permits'' niet meer beschikbaar waren om te mogen duiken op het Sipadan eiland. Diezelfde avond in de bar ontmoette ik een Ierse jongen waarmee ik de rest van de week op een ander eiland verbeelf. Dankzij zijn connectie heb ik toch nog een ''permit'' kunnen bemachtigen en mocht ik na twee dagen duiken en feesten op Mabul, duiken op Sipadan. En dat was het volldige bedrag waard. Dit was tot nu toe mijn mooiste duikervaring ooit. Er kwam geen einde aan de koraaltuinen en er was een overvloed aan schildpadden en haaien, kortom voor mij de onderwater tuin van Eden.

s'Avonds nahet duiken ophet sipadan eiland heb ikmijn eerste griep mogen ontvangen (met alles wat je erbij kan bedenken) en het geluk aangrepen dat wij net die avond de nachtbus hadden gepland terug naar KK. In deze bus, kon ik de wc niet gebruiken, liepen de kakkerlaken over onze tas heen, was de stoel kapot en als klap op een sneller gaande vuurpijl was de motor van de bus ook kapot. Het normaal durende ritje van zo'n 7 uur, duurde nu 13.5 uur waardoor wij onze eerste vlucht gemist. O ja, het laatste stukje in KK hebben we door water gereden want de stad bleek overstroomd te zijn en hadden wij natuurlijk onze backpacks onder in de bus.. Na, de hele dag geslapen te hebben op het vliegveld in KK zijn wij aangekomen met onze drijfnatte backpacks in Kuching en hebben wij weer ons samengevoegd met de rest van de groep van Mabul. In Kuching hebben we eerst een paar dagen onze ziekte uitgeziekt en zijn wij nu, vervolgens met zijn allen weer naar Kuala Lumper gegaan. Vandaag splitsen we de groep, waarbij de ene groep naar huis gaat en ik met een paar anderen heerlijk de laatste paar dagen ga relaxen op Palau Tioman, voordat ik vertrek naar Australie!

Borneo wat mijn verwachtingen (Indiana Jones) toch heeft waar gemaakt ....de jungle (wat er nog van over is) was echt te gek, het duiken was echt uitzonderlijk en het eiland Mabul met haar mensenwas echt paradijselijk..

Tot de volgende,

Als Africa een voorbode is

Dan staat mij nog veel te verwachten en ga ik nog lang niet naar huis (alweer sorry Mam). Hierbij mijn laatste bericht uit Africa, Jo'burg.

In J' bay, waarbij ik mijn eerste surfles heb gehad, kreeg ik de opmerking van mijn leraar; '' ik heb nog nooit iemand gezien die zoveel golven probeerde'', ik zeg probeerde wantechtsurven kun je het niet noemen, maar pakte elke golf omdat ik geen moment mijn benenin het water wou hebben vanwege de haaien.

Afgepeigerd kwam ik dan ookaan in de bus naar Coffeebay. Tijdens de busrit kwam ik in contact met twee Deense meiden en een Ozzie. Samen hebben wede dorm in Coffebay gedeeld en met vele andere was hets'avonds weer feest..

Nogal onvoorbereid, wou ik perse de hiking doen naar de Hole in the wall en kreeg het voor elkaar om de Ozzie mee te nemen. Na zo'n 1.5 uur berg op en berg af te hebben gevloekt kregen wij een lift van paar Xosa leden. Vervolgens zagen we in de auto wat een hel het zou zijn om weer terug te moetenlopen. Aangekomen bij het natuurspectakel en gepositioneerd te zijn voor de eerste toeristen kiekjes, werden we bijna om ver geduwd door twee lokale jongens gevolgd door twee politieleden, die vervolgens op zo'n afstandje van 15 meter elkaar begonnen te schieten. Wij duiken onder een boom en wachten daar vervolgens tot het vierde en laatste schot is afgevuurd. Bleek komen wij weer boven en voegen ons met een andere groep toeristenaan de andere kant van het strand. Even later kwamen er andere politiemensen naar ons toe en gaven aan dat wij niet meer met zijn tweeen terug mochten lopen. Zo doende liepen wij dus terugmet een ander koppel. Na, zo 10 minuten gaf dat koppel alaan te zijn aangekomen bij hun plaats van bestemming. Toen mochten wij nog zo'n 3.5 uur terug lopen en dat hebben wij ook gedaan. Ik zal het niet ontkennen, maar deze terugweg was bezeten met ons eigen angst en zal mij ook niet verbazen datweereen extra spoor achter hebben gelaten. Wel was het een verschrikkelijk mooi gebied, alleen bleek achterafal deze leuke en soms verrotte dorpjes de meeste gevaarlijke plek van ZA te zijn.

Na Coffeebay zijn we naar Umkomaas gegaan, eerst ik alleen, en de rest kwam de volgende dag. Umkomaas is een zeer klein en rustig dorpje, vlakbij Durban en bekend staat om het duiken. Ik heb er twee duiken gedaan, waarbij ik vele haaien heb gezien, wrakken en helaas niet de tijgerhaai. Die zoek ik ergens anders weer op.

Na in een afschuwelijk, smerig en luidruchtig hostel in Durban te hebben doorgebrachthebben we vanochtend afscheid genomen en maak ik mij nu klaar voor de vlucht naar HongKong, Singapore enBorneo.

Al met al, heb ik verschrikkelijk genoten van Africa, van de mensen, de natuur, de haaien en walvissen en de vele andere reizigers met ieder zijn eigen verhaal.

Tot de volgende,

Afrika is zo mooi

Ook mijn tweede week vloog voorbij en heb deze ervaart als een bewuste geluksvogel. Ik begin dan ooklangzamerhand van Afrika te houden.

Ook de tweede week was weer vol met verrassingen en gebeurtenissen. Tweede week stond in teken van de walvissen, meer haaien en veel meer alcohol. Laatste paar dagen waren er elke ochtend walvissen voor ons huis die daar hun kalf verzorgden. Echt ongeloofelijk om te zien, vooral s'avonds met een biertje in ons hand, kijkend naar buiten waar de walvissen liggen en horen wij hun gezang.

Ook het werken op de boot beviel me zeer goed. Ik bengeen een keer ziek geworden dit in tegenstelling tot vele anderen, hetgeen zeer lachwekkend is. Ik heb vele mensen op de boot ontmoet en elke ochtend genoten bij het bijzijn van de zonopkomst die Africa doet leven.Ook nam mijn vertrouwen met de haaiensteeds meer toe, tot eergister, ben ik voor het eerst even geschrokken. Die dag hadden wij de plastic box met tonijn en bloed op de rand van de achterkant vande boot staan,zodat het bloed in het water komt. Zoals gewoonlijk, stond ik boven het water te hangen op een ijzeren buis die als kraan dient om de kooi in het water te krijgen. Op een gegeven moment zie ik de haai aankomen van zo'n 6 meter afstand en ik denk, leuk. Dus, ik blijf hangen zo 40cm boven het water (vanaf mijn knieen), vervolgens komt hij opmij af zwemmen en neemt een klein kijkje vanuit het water en in een split second habt hij vervolgens in de doos zo'n 30 cm naast me.Ik schrok me te pletter maar vond het wel weer super gaaf om te zien dat hij zo dicht bij me was.

Na een aantal afscheidfeestjes te hebben overleefd van andere vrijwilligers, was het gister de mijneen mij een zeer verrassend gevoel vanochtend heeft bezorgd. Na een lang afscheid van iedereen genomen te hebben, ben ik vandaag weer alleen op pad geweest. Ook weer een ongeloofelijke mooie reis gemaakt van Gansbaai naar J'bay. Ook tijdens deze reis mij vermaakt met mijnmedepassagiers, en heb ik voor morgen mijn eerste surfles geboekt. Voor deze beloofde surfles voel ik me toch lichtelijk zenuachtig voor de inhoud van deze zeeen hier, maar heb er wel heel veel zin.

Als laatste wil ik nog even iets melden over save our seas. Op een van de excursies hebben wij een rondleiding en een presentatie gehad van de oprichtster van Save Our Seas. Zij vechten tegen de overbevissing en beschermen de kwetsbare haaien en walvissen, het enige wat wij kunnen doen is een handtekening zetten/ mailen. Zie voor meer informatie; www.saveourseas.com

Tot de volgende..

Mijn eerste verhaal

Eindelijk,

Mijn eerste verhaal. Allereerste wil ik iedereen bedanken voor de vele reacties. Dit isontzettendleuk om te lezen alleen lukt het mij helaasnietom iedereen te beantwoorden. Het internet is hier echt vreselijk, maar goed, hier komtie:

Na een zeer goede vlucht gehad te hebben, die ik doorgekomen ben met vele pakjes, spelletjes en snoeprolletjes (nogmaals bedankt familie Denhoedt :) ) en zo 5 films gekeken te hebben, ben ik aangekomen in Kaapstad. Op het vliegveld kwam ik al een NL'r tegen en beslotenweomeen taxi samen te delen (scheelt wel weer en was wel zo NL's). Om 09.00 uur ochtendskwam ik aan en kon ikom 14.00 uur mijn hotelkamer pasin, dus ben ik direct maar Kaapstad gaan onderzoeken. Nog geen 5 min. laterwerd ik al omarmd door de eerste zwerversen had ik al een eerste duw moeten geven. Ik heb de hele dag door de stad doorgebracht ende stad is dan ook best mooi, vooral de omgeving of eigenlijk de ligging.De veiligheid viel mij nogal tegen,de spanning is erg voelbaar en als je alleen loopt komen er overal mensen op je af, die iets van je willen. Die avond ben ik weer vroeg naarmijn hostel gegaan en ben ik vroeg gaanslapen. Om 05.00 uur sochtendswerd ik opgehaald en ben ik vertrokken naar Gansebaai. Gansbaai het plaatsje waar mijn avontuur begint en een van mijn dromen laat uitkomen.

Bij aankomst gingen we direct de zee op en heb ikeen van mijn eerste dromen in vervulling mogen brengen. Echt ongeloofelijk, ben verliefd op de ''white shark' echt het mooiste dier wat ik heb gezien.

Dagelijks gaan we de zee op, meteen geweldig team. We hebben het hier ook echt ongeloofelijk naar ons zinen maken we elke dag weer wat nieuws mee. De eerste dag zag ik de crew dingen doen,waarvan ik dacht; ''dat doe ik nooit'' en nu doe ik het met alle liefde. De dag beginnen we we de touwen te reigen door de ogen van de tonijnen en zorgenwe dat de boot klaar is te vertrekken.Zodra we aangekomen zijn bij de een van de vele locaties waar onze knuffels uithangen, hangen wijmet onze rug in het water als we de kooi moeten positioneren en geef ik mijn ''knuffeldieren'' vaak een aai overhun bol. Echt, in het beginhad ik ook eenbepaalde angst, maar dat is echt weg.Sommige haaien zijn zelfs schattig, met namen als Nemo, Kory, Jimbo... Vandaag ook de eerste air shark gezienen een paar attacks op de zeeleeuwen.

Kortom, echt een geweldige tijd. Helaas, krijg ik de fotos nog niet opgeload.

tot volgende,