Nu in Kuala Lumper. Maar eerst vanuit het mooie, wijde en soms iets onveilige Africa naar het drukke, volle Azie met haar kenmerkende geuren.

De vlucht van Jo'burg naar Hongkong, duurde 13.5 uur, 5 uur gebroken verveeld op het Honkieponkische vliegveld, 3 uur opnieuw gevlogen (behalve de tijd) was ik (van wat er over was) beland in Singapore. Singapore, met een modern en westers hart en een ontsprongen Aziatisch hartklepje, verwelkomde mij met de F1 races en de daarmee gepaarde volgeboekte Hostels/ hotels. Na een steeds meer geel en aziatisch uiterlijk te hebben gevormd vond ik eindelijkeen hostel in ''little India''.

Twee dagen Singapore was genoeg om weer metvol energie het echte Borneo te gaan bereizen. Aangekomen in Kotu Kinabalu (Sabah, Noord Oost Borneo) en in het voorgeboekte hosteltje maakte ik eeneerste kennismaking van Kotu Kinabalu (KK). Erg groot en erg druk, hetgeen ik niet verwacht had, maar een prima basis om alle voorbereidingen te plegen. In het hosteltje, waar ik verbleef waren de mensen erg vriendelijk en hulpvaardig.

Het publiek was precies het tegenover gestelde van Africa met een gemiddelde leeftijd van 80 jaar en alleen maar koppeltjes, hetgeen mijn Indiana Jones verwachtingen de kop in drukte. Na een klein dipje en te lang gefilosofeerd te hebben met de vraag of ik de juiste mensen ontmoet of dat het reizen vooral mezelf ontmoet, was ik alweer beland in de echte jungle. Midden in Noord Borneo verbleef ik met aantal andere leuke mensen in de jungle, waarbij we de eerste jungle tracks hebben gedaan, orang oetans, krokodillen, slangen en vele andere apen hebben gezien. Ook zaten we onder de bloedzuigers en waarvansommige bloedzuigers zo aan ons gehecht waren, dat deze vrienden ons tot aan het bed hebben gevolgd.

Na een emotioneel afscheid te hebben genomenvan onze Bloodbrothers ben ik vertrokken naar Semporna om daar mijn duikavonturen te organiseren. Helaas bij aankomst kreeg ik te horen dat de ''permits'' niet meer beschikbaar waren om te mogen duiken op het Sipadan eiland. Diezelfde avond in de bar ontmoette ik een Ierse jongen waarmee ik de rest van de week op een ander eiland verbeelf. Dankzij zijn connectie heb ik toch nog een ''permit'' kunnen bemachtigen en mocht ik na twee dagen duiken en feesten op Mabul, duiken op Sipadan. En dat was het volldige bedrag waard. Dit was tot nu toe mijn mooiste duikervaring ooit. Er kwam geen einde aan de koraaltuinen en er was een overvloed aan schildpadden en haaien, kortom voor mij de onderwater tuin van Eden.

s'Avonds nahet duiken ophet sipadan eiland heb ikmijn eerste griep mogen ontvangen (met alles wat je erbij kan bedenken) en het geluk aangrepen dat wij net die avond de nachtbus hadden gepland terug naar KK. In deze bus, kon ik de wc niet gebruiken, liepen de kakkerlaken over onze tas heen, was de stoel kapot en als klap op een sneller gaande vuurpijl was de motor van de bus ook kapot. Het normaal durende ritje van zo'n 7 uur, duurde nu 13.5 uur waardoor wij onze eerste vlucht gemist. O ja, het laatste stukje in KK hebben we door water gereden want de stad bleek overstroomd te zijn en hadden wij natuurlijk onze backpacks onder in de bus.. Na, de hele dag geslapen te hebben op het vliegveld in KK zijn wij aangekomen met onze drijfnatte backpacks in Kuching en hebben wij weer ons samengevoegd met de rest van de groep van Mabul. In Kuching hebben we eerst een paar dagen onze ziekte uitgeziekt en zijn wij nu, vervolgens met zijn allen weer naar Kuala Lumper gegaan. Vandaag splitsen we de groep, waarbij de ene groep naar huis gaat en ik met een paar anderen heerlijk de laatste paar dagen ga relaxen op Palau Tioman, voordat ik vertrek naar Australie!

Borneo wat mijn verwachtingen (Indiana Jones) toch heeft waar gemaakt ....de jungle (wat er nog van over is) was echt te gek, het duiken was echt uitzonderlijk en het eiland Mabul met haar mensenwas echt paradijselijk..

Tot de volgende,