Verlieten we weer na twee dagen. De benaming van het stadje vonden wij dan ookeen zeer goede vertolking. Na een aantal weken gebivakkeerd te hebben in de verschillende national parks (NP) onder erbarmelijke omstandigheden: wakker worden in meertjes, douchenbij de verschillende kleurige oasesonderbroken door kristal helder water vallend langs verschillendekloven...weet u nog? Vonden wij ons broodnodig herstel, twee dagen lang, in de Mc Donalds van Broome enhebben we deze bunkeringen aan elkaar kunnenreigen met een bezoekje aanCable beach. Daar vergaapt aan dewijdte van het strand,hetwater, dehitte en het zwemverbod (Box jelly fish)...volgevreten en verveeld geraakt, racen wij weer de natuur in..

Een geplande trip vanongeveer 1500 km land inwards, ononderbroken met ongevarieerd landschap, wat verdwaalde bosbrandjes en nietverstaanbare Ozziesrichting Darwin. Het meest opvallende van dezenietmeerweethoetezitten reis was, dat de partners Mario en Luigi geen 2 sec. naar een Engels radio of tv programma konden kijkenofluisteren, maar vervolgenszeer content 7 uur lang West Australische Country klassiekers mee konden brullen. Deze quantana baygebruiken hadden ze gekocht in hillie billie tankstation Fitzroy crossing en helaas gebruikt gemaakt van de special ''derde cassettebandje gratis''. Gelukkig was de spaghetti op en kookte dat niet ''al dente'' mee in ons rijdende stoofpotje en weerhield hetmij ervan het om mijn nek te strikken.

Een behoorlijke investering gedaanin het plaatselijke tankstation/supermarkt/restaurant/dvd en videoshop en doorgereden naar onze''uiteindelijke'' wereldberoemde gratis campings naast de snelweg iets na Halls Creek. Na weer een vertrouwd thuisgevoel gekregen te hebben vanhet schijnbare en zeer goed voorbereidende welkomsfeest van de vliegen, hebben wij ons tentje opgezet zonderhet buitenstetentzijl te gebruiken. Prachtig inslapend onder een deken van verschillende melkwegen. Wakker geworden rond 2.00 uur s'nachtsineen lekkeduikboot enwerden we gekieteld door de bliksemlichten. In al dieweken, was dat dus de tweede keer dat wij met zijn drieen in de auto mochten slapen.

Volgende dag gezwommen bij een dam inKananura en een NP meegepikt, kampje opgezet in een van de beste betaalde camping van WA en heerlijk uitgerust bij het zwembad. Helaas daar niet kunnen betalen omdat we te vroeg wegmoesten..
Aangekomen in Katherine, het hart van de aboriginal cultuur, waar we als echte cultuursnuivers naar de eerste beste en grootste supermarkt zijn gevluchten allelokale pastas hebben ingeslaan.Doorgereden naar onze volgende NP, Edith Falls. Daar s'ochtends wakkergeworden onder de eerste en erg mooie watervallen. Hetgeen ons gestimuleerd en aangezet heeft voor de echte tocht van 9 km. De eerste waterval enpooltje was de start van de track naar boven, waar nog meer watervallen ennatuurschoon zou zijn. In een noodtempo hebben we de tocht gedaan en viel de eindbestemming een beetje tegen. Behoorlijk dizzy weer terug gewaggeld en klaar gemaakt voorvertrek.
Bestemming Litchfield NP, maar eersteen nachtje kamperen bij de hotspings van Douglas. Daar zagen we op sommige afgezette plekken letterlijk het water koken. Op andere plekken was het heerlijk warm zwemmen.Tot dat ereen Ozzie met ons meezwom en onstot op de centimeter deFressies, zoetwater krokodillenbegon aan te wijzen. Klaarblijkelijk kun je er''gewoon'' mee zwemmen maar zegt de ozzie; ''je moet er niet op staan''. Oooww, dachten wij en vervolgens hebben we geen druppel water meer aangeraakt... Enkele dagen daarvoor zijn we naar zo'n Croc farm geweest, waarop een van de verzorgers ons liet zien waar ze zitten (en dus niet ziet) en hoe snel ze zijn wanneer ze aanvallen. Hetgeen mijn zelfvertrouwen op een zeerlaag pitje heeft gezet, laag genoeg om niet tot een krokodillenmaaltje te worden gekookt.

De eerste watervallen (ik weet het, alweer) in NPLitchfield, de Florence falls, echt schitterend. Weer werden we verwend met een weelderige groene catacombeverdeeld mettwee openingen voor het vallende water. Daar, gelunched (ja, je raad het al..) en de rest van de middag verbleven en alleen maar relaxen...liggen en kijken naar voor het oog nog niet ondekte plekjes vanhetorganische canvas...en verder niks doen en niks moeten....lekker hoor.

Ja, je moeteen keer wakker worden dusdantoch maar weer op de camping naast een klein meertje aangevuldmet twee zeer hoge verticale riviertjes, de Wangi Falls. Vlak voor het trappetje om het meertje te enteren, stond een waarschuwingsbordje voor dekrokodillen. Salties in het regenseizoen en in ons geval was dat nu geen probleem. Daarentegen zijnde verrekte bekken van de fressies niet seizoensgebonden. Mijn Italiaanse vrienden die van uit het niets eenongekende bravoure lieten zien, doken erin en zwommen naar de overkant om hunroutinematige douchje te pakken. Ik waswat huiverig en vroegde twee snorkellende meisjes (4 en 6 jaar)op een meest mogelijke cryptische vraagstellingwat voor moois zij allemaal al hadden gezien. De meisjes somde eenrijtje opmet verschillende amfibieen en vissen waar niet iets bij zatwat mij een treetje terug deed stappen.Inmiddelsriepen ook deItalianen waar ik bleef en ook deze vraag werddoor mijn nieuwe vriendinnetjes beantwoordt met: ''He is afraid for the crocs,hihihi.'' En zobelandde ookdit keer, mijn naam op de weblog van de Italianen.

Een stukje offroadgenomen om vervolgens een zeergroot stuk af te snijden van NP Litchfield naar Darwin. In Darwin, waar wij evolueerde van holbewoners naar een zeer verbeterd genetischrelaxend mensje en onze laatste dagen als de heilige drie eenheid doorbrachten. Dit in hetzeer toepasselijke Dingo's hostel (waar ook de Italianendit keer prima hebbengeslapen).Im het hostel werden we ook weer even geconfronteerd met het ''reizigers cultuurtje''. Na watantropologische ensociologische vraagstukken behandeld te hebben, kwamen we op drie subcultuurtjes uit: De Duitsers alias devliegen.Met grote aantallen overal aanwezig. Komenzeer degelijk OZ binnen en verlaten het als een lopend biervat. De twee na grootste groepzijn de Fransen en elkeencounteringlaatmij twijvelen over de dood van Jim Morrison in Parijs. Na aantal cocktailtjesLSD genuttigd te hebben komen ze ineens wel naar je toeen beginnen ze filosofisch thema's met je te bespreken. Ende laatste groep, Engels sprekend en multicultureel ingesteld, wij. Maar uiteindelijk zijn we dan toch ook wel weerallemaal een beetje hetzelfde ''People are strange if you are an stranger''en leren we veel van de mens die we normaal niet zien.

Net zoals de tijd ben ik gevlogen van Darwin naar Cairns waar ik mij laatste twee weken uitzit voor mijn nieuwe fase met Patrick. In de eerste week heb ik Cairns bewonderd en vooral weer eensvele sporten beoefend.Yoga,fitness, vollybal, salsa (verslagen ogen van de salsa leraar toen hij Pinokkio zag binnen lopen)en natuurlijk ook gedoken inhet great barrier reef. Tot nu toe is ditecht mijn favourite stad van OZ. Tot mijn grote verrassing heb ik hier ook het gezelschap gekregen van mijn Switserse vriend Martin. Zoals we dat op deMaleisische eilanden deden,geproost op de echte tijden en zijn we ondersteboven kruipend via het plafond weer terug gekomen (sorry Mam, moest weer even).

Overigens is ook Sinterklaas mij niet vergeten en verrast hij mij met zo nu en dan een geensuikerspinnetje in mijn schoen. Hierbij dan ook iedereen een fijne Sinterklaas toegewenst!

Tot de volgende.