Kwart over zes ging de wekker en dat was ik niet meer gewend. Snel een ontbijtje, een liter koffie en nog even mijn hoofd buigen: waarom dat bier? Vergezeld met ''Kings of Leon'' begon ik aan mijn verhitte pelgrimtocht naar het vliegveldom Patrick op te vangen. Nog bruiner en kletternat, al wachtend op de andere Boeren Boeddha.

In de verwachting een gebroken en vermoeide Patrick aan te treffen, ging de gate open en kwam er tot mijn verbazing een fris en fruitig Patsy aangelopen. Een zo'n mannelijk mogelijke omhelzing volgde en het was alsof we elkaar de dag ervoor nog hadden gezien.
Aangekomen in ons familiehosteltje, waar het bedje voor Patje was gespreid. Na een rustige eerste middag begonnen we aan onze traditionele wine and cheese avond. Een wekenlijks zeer gewaardeerd gebruik vanons hostel. Tegen echt alle verwachtingen, had Patrick zin en energie om die zelfde avondhet afscheidfeestje van Martin te vieren. En dat deden we, zo 12 uur na aankomst, hossend door het feestcafe en de nacht met zijn allen in het zwembad afgesloten.

De dagen erna gelezen, gesport, gepraat en gerelaxed. Na een zeer schamelijk moment bij het reisbureau (eerst van alles boeken en dan op het allerlaatst alles afzeggen), besloten om verder te gaan.
We denken; ''laten we gelijk maar uitpakken en voor het zware gaan'' en dus gingen we voor een eerste plaatsje 2.5 uur van Cairns vandaan. Op deze plekbegonnen wemet het denkproces over de verdere invulling van onze reis en welke levensvragen webeantwoordt zouden zien, dit in hetplaatje: Mission Beach. Onder de reizigers zeer bekend om het skydiven. Onder een palmboom, op een bedje, hebben wij dit inderdaad kunnen bevestigen. Tenminste als we ons ogen open hadden.
Toch maarweerwat actie dan, dus volgende bestemming Airlie Beach. Omdat het daar zo'n heerlijk rustig stadje was, waar bijna niemand van de White Sundays had gehoord, hebben wij de duurste hotelkamer moeten nemen omdat alle hostels vol waren geboekt.. Wakker worden met ons handen in het haar, rekenmachine in de hand, nog meer zorgen maken en geen idee hadden wat we wilden zijn we maar eerst een ontbijtje gaan maken voor de Nederlandse dames die we in bus hadden ontmoet en die dit voorstel van onshelaas niet waren vergeten.
Na nog meer zorgen maken, afscheid genomen en onze blikken weer gericht op de luchtkastelen bij de lagoon.Ook daarweer afgesproken met onze Zwitserse vrienden die ons op het hart drukten dat we de toer (Zeilen) moesten doen. Met minder twijvels weer afscheid genomen en weer een reisbureautje gezocht. Net voordat we binnen willen stappen komen we even nog iemand anders tegen die ons dan ook echt de laatste zet heeft gegeven. En zo kwam hetdat Jut en Jul de dag erna genoten op een speedboot en in een no-time de vele White Sundays (eilanden) en het bekende White heaven Beach hebben bewonderd. Onze dankbaarheid naar onze vrienden was groot. Vooral White heaven was ook echt hemels mooi met ongeloofwaardig wit zand en turquoise blauw water met daarin Jut en Jul in nylon balletpakjes vanwege de stingers. Wegens onbekende oorzaak zijn de fotos van dit tafereel niet meer toonbaar...

Om ons uitgaven tsunami te balanceren hebben we de nachtbus weer eens gepakt naar het plaatsje 1770. Een zeer klein rustig plaatsje waar de oude mannentjes weer even konden bijkomen van al dat jonge grut en vertier. In 1770 dan ook bewust niks gedaan. Ook daar had ik een klein Maleisies reunietje in de buurtsuper met twee Nederlandse damens die ik eerder had ontmoet op eiland Tioman. Erg handig, wantdie blekentwee plaatjes over te hebben in hun camper met oud en nieuw in Sydney. Sydney, een onmogelijke taak om daar oud en nieuw te vieren voor reizigers zonder plan en of bookingen zoals ons.

Vervolgens weer op weg naar een reis binnen onze fysieke reis, waar we allebei erg naar uitkeken. Eerst alleen nog een nachtje slapen in Noosa voordat we onze rust zouden omhelzen.
Van het plaatje Noosa hadden wijbeiden nog nooit van gehoord.Er werdenwat national parks vernoemd in de lonely en maakten ons op voor een zeer rustig avondje. Aangekomen in Noosa, stonden de hordes mensen al klaar en leken we ineen soort van Beverly Hills van OZ te zijn aangekomen. Na alle hostels te hebben gehad, bleek echt alleen nog maareen hostel plek te hebben. HostelKoala's stond niet echt goed bekend maar we hadden geen keus. Weer bevonden wij ons tussen de honderden 18 en 19 jarige en kregen we na de lange rijen eindelijkons sleuteltje van die lelijke kamer. S'avonds, enigzins klagend met mijn Moedertje bellen over deze Lloret da Mar praktijken, viel de connectie weg (sorry Mam) en zie ik tot mijn genoegen een smsje te hebben ontvangen van onze Zwitserse vrienden die een biertje bleken te drinken in Koala's (met live muziek). Nog geen seconde later stonden we dan ookals jonge goden vooraan bij de band en hadden we een van de beste avonden.
Om dit contrast nog even lekker te versterken, werden we helaas vroeg wakker om aan onze in trek te beginnennaar het Boeddhistische klooster, instituut en retreat centerin Eudlo. Na een reis met auto, bus en trein aangekomen in een verlaten Wild Wild West dorpje, stond daar een klein Kerst engeltje van 75 jaar die ons een lift aanbood om ons naar Chenrezig, diep in de bergen te brengen.
Daar aangekomen kregen we de enige kamer (kelder) onder de tempel. We waren echter niet de enige gasten in deze kamer, aangezien ik inmiddels ervaren vliegende mierenvanger ben en Patrick een volleerde kikkerjager is geworden. Kortom, elke avond verrassende jungle praktijken in onze kamer onder de tempel.
Daar zo'n twee weken verbleven, gelezen, cursussen voor meditatie gevolgd, teachings van de Lama mogen ontvangen en als klap op de vuurpijl mochten de Heilige Boontjes Kerst vieren met de nonnen op het strand. Echt een geweldige Kerst gehad.
De dagen in het centrum zijn rustgevend en leerzaam. De monikken en nonnen hebben niet veel last van ons gehad, aangezien we veel lazen, schrevenen mediteerden. Echter, is het inmiddels algemeen bekend, als de bel voor het eten werd geluidt, er twee hollende Hollanders van de berg kwamen afgestormd om hun detox dieetje weer naar binnen te werken.Met gevolg weer als twee luchtballonnen te vertrekken, waarbij we soms de tempel ook nog even meenamen. Verlicht, zowel in het lichaamsgewicht als in geest, liepen we 01.01.2010 door Brisbane. Nog helemaal in meditatieve stand hebben wij Brisbane bezocht vanuit drie bankjes. De hele dag gezeten en weer naar andere mensen gekeken en om eerlijk te zijn ook weer wat vrijheid gevoeld.s' Avonds de bekende nachtbusgepakt te hebbennaar Port Macquari.
Gebroken aangekomen, twee uur slapen op een vies bankje en eindelijk was de receptie open van ons nieuwe hosteltje. Daar in Port Macquari weer vele bankjes bezocht maar toch ook even wat natuur en zagen we onze eerste wilde koala's.
En dan eindelijk kwamen we aan in Sydney, de stad die we aantal keren al hadden uitgesteld, maar bij aankomst daar toch een beetje spijt van haddden. Direct vielen we voor de schoonheid en de levendigheid van Sydney. Ook hadden we het geluk in een van de beste, nieuwste en schoonste hostels te mogen overnachten, direct tegen over operahuis en naast Harbor bridge, in de wijk The Rocks. Na weer eens goed gegeten te hebben zijn we maar weer eens gaan stappen met Zwitserland en dronken we sinds tijden onze eerste biertjes weer....dat was pas hemels! De dag erna, heel Sydney rond gewandeld en s'avonds weer wat gedronken met onze NL's damens uit Airley beach.

Nu, scheiden onze wegen, vertrekt Patrick naar Thailand en zal ik nog een weekje in Melbourne verblijven en uiteindelijk ook vertrekken naar Nieuw Zeeland. En zullen wij elkaar hoogstwaarschijnlijk weer zien in een ander continent. Patrick bedankt!

tot volgende