Uitgezwaaid door de dolfijnen in Kaikoura op weg naar Picton voor de ferrie naar het Noorder eiland en aankomst in Wellington. Begin van een nieuwe fase in mijn reis in Nieuw Zeeland.

Tegen alle verwachtingen in, heb ik mij erg goed vermaakt in Wellington. Na mijn idee een zeer idealistisch hoofdstadje om in te wonen. Het heeft een zeer compact centrum, het ligt aanzee omringd doorbergen en heeft eenhoog gehalte aan gezelligheid gecreerd door vele kroegjes, restaurantjes en terassen. Maar een dag was meer dan genoeg, dus op naar Napier aan de oostkust en bekend om de wijnen. Ook hier waseen dag meer dan genoeg en heb ikgenoten, want dezedag wasvolledig door de regen volgegoten. Door deze zware regenval stonden we de volgende ochtend drie en half uur te wachten op de enige en niet meer rijbare snelweg naar Taupo. Toch aangekomen in Taupo. Taupo zelf is niet gek bijzonder maar ligt aan een reusachtig meer en het dorpje zelf wordt gescheiden door een extreem blauw riviertje met watervallen en hot spings.

In Taupo alles geregeld voor, de in eerste verwachting, mijn eerste track alleen. Vijf uur s'ochtends ging de wekker en werd ik door een ontzettend vriendelijk Maori omaatje opgehaald en reden we naar een ander hostel om daar de laaste twee passagiers (van de drie) op te halen en ons tevervoeren naar het National Park voor de track ‘'Tongariro Alpine Crossing‘'. Deze passagiers waren twee Nederlandse damens die elkaar twee dagen daarvoor hadden ontmoet. Van het begin af aan klikte het en besloten we ook snel om deze onvergetelijke tocht als drietal (voor mij niet onbekend) te ervaren. De Alpine crossing kent vele vulkanen en de bijbehorende kraters. De grootste vulkaanheeft haar faam gekregen door de film LOTR, waar ze te zien is als het huis van Mordor.

Directbegon de track in een voor mij onherkenbaar landschap. Door grassige vegatatie, zwart gesteenten een klein beekje volgde we ons pad in de vallei richting de vulkaan. Aangekomen op een punt waar je kiest of verder te gaan met het oorspronkelijke pad of je gaat voor het echt werk en beklimt de vulkaan als extraatje. Vrijwel niemand deed dit en ik wou dit heel graagen de damens wouden het proberen. Ondanksde aantal tracks die ik inmiddels hadgelopen en geklommen was deverwachting dit zonder strubbelingen te volbrengen.De klim naar boven was zeer stijl metzeer scherpe losliggende rotsen.

Zo nu en dan kwamen we mensen tegen en die zeiden elke keer hetzelfde: ‘'Nog een half uurtje, maar het is het waard''. Halve wegen hebben we even toegeven aan ons vermoeide lichamen en kwamen we een Engels man tegen die zich vervolgens aan ons groepje voegde. Uiteindelijk hadden we de top bereikt, zittend op de rand van de krater en kijkend naar een ovaal schilderij met zeer ongezonde kleurtjes. Fantastisch om te zien en wat waren weblij dat we boven waren. De hoe en de duur van de terugreis leekwel de staatsbegroting, totaal misgerekend. Dit bleek nog veel moeilijker te zijn dan de heenweg en kost ons alleen al drie uur. Ondanks de zwaarte maakte ik graag even een stopje om de opkomende klimmers aan te moedigen met; ''nog een half uurtje, maar het is het waard'' heerlijk. Onderweg ontmoetten we een Duitse vrouw die haar handen had open gehaald tijdens een valpartij. Een van de Nederlandse damens had verband bij zich en besloot terug te lopen naar het beginpunt waar de Duitse vrouw haar tas hadmet water. Zij liep mee en wij bleven achter op een ander punt. Door verschillende interpretaties is de groep gesplits in twee en liep de Engelsman met een van de damens en ik met de ander. We snapten er helemaal niks meer van en zodoende zijn ook wij weer verder gaan en ondanks de splitsing hebben we een fantastisch dag gehad en genoten van de verschillende kraters en zwavelmeertjes. Tussen drie en half vier zou onze pick up er zijn, zes uur kwamen wij aan en gelukkig stond daar het ander Nederlandse meisje en ons lieve Maori Omaatje die nog steeds erg lief was ondanks het lange wachten.

Wakker worden met 28 jaar, niet bij nadenken en ervroeg uit.Op weg naar Rotorua, daar met een ander Nederlander een thermal park bezocht, taartje gegeten en de 28 jaar overzien. s‘Avonds na het eten hoorde ik buiten een erg leuk muziekje. Ik dacht, kan mij het schelen en volgde de muziek en kwamuit in een klein kroegje waar een Maori bandje Soul stond te spelen. Super sfeertje en vraag me niet hoe maar ik eindigde mijn verjaardag niet met mijn eigen familie maar met een zeer gezellige Maori familie.

Wakker worden, de bus in en op naar Mount Maunganui waar ik had afgesproken met twee andere Nederlandse damens om op het strand een wijntje te drinken en de zonsondergang gaan te bekijken bovenaan op de berg.

Na een gezellige Nederlandse avond te hebben gehad op naar het een na laatste plaatje van mijn reis in Nieuw Zeeland. Coromandel een stadje maar ook een schiereiland en bekend om de vele hippie communities, organic farming en Mahamudra. Mahamudra is een Buddhistisch retreat center waar ik drie weken als vrijwilligerheb gewerkt. Deze drie weken waren zeer bijzonder en heeft een apart hoofdstukje in mijn reis gekregen.

Het Buddhistisch parkje lag prachtig gelegen tussen de lichtgroene heuvels en de donker groene bergen. Een klein Buddhistisch communitie waar alles zelf werd verbouwd. Zelf het brood en de yoghurt maakten we zelf. Aan het einde van het park stond de Lounge. De Lounge, een groot houten huis omringd met groot balkonen uitzicht op de vallei.Binnen washetzeer huiselijk ingericht met een grote open haardwaar we aten, Dharma films keken en of aan het lezen waren.

Met mijn nieuwe Duitse kamergenootje, die mij al snel de keel uit hing, begon ik aan mijn eerste werkdag. Verschillende massale houthopen mochten wij transporteren van de ene onlogische plek naar de ander. Aangekomen op de onlogisch plek mochten we vervolgens het hout verkleinen tot een maatje gebruiksklaar voor de openhaard. Ik dacht dan ook ''waar ben ik aan begonnen'' Wat een takkenwerk! Op dat zelfde moment groet er iemand achter mij en het was Martin en tekende ik voor de derde week.

Ook hij zocht werk als vrijwilliger bij een organic farm en vondt het. Helaas was deze farm iets te organic en liepen de ratten onder zijn bed vandaan. Toeval bestaat niet meer en dus speelde dit drama zich 10 km van mij vandaan en kwam hij na dit fiasco terecht in een klein hosteltje 50 meter naast Mahamudra.En zo ontstond er een nieuwe periode met Martin en mij. Ook Martin moest er aan geloven en begon dus het programma zonder alcohol en een volledige ditox kuur, hetgeen Martin de bijnaam gaf; Fartin.

In OZ was het de boeren buddha's, hier is het de wannabeahippies. Onze dag begon met een begeleide meditatie van drie kwartier en een kleine teaching, ontbijtje en maakten we ons klaar voor het echte monnikenwerk. Dit monnikenwerk varieerde van hout sjouwen, tot omkruid wieden en of giftige planten verwijderen. Elke keer keken we weer uit naar de lunch. De lunch maakte de afbeuling dan ookcompleet goed.

Als blije hippie (geen gel, wel baard enblote voetenwerk) manoeuvreerde ik mij onbezorgd door de struiken en grassen en was ikzo blij met de gedachte; '' hier geen teken''. Tot dat in de tweede week er iets opvallend aan een van de oren hing van de huiskat (ten) en toen begon de nachtmerrie. Een teek..God........de kler.......alle Jes.....nog aan toe. Klaarblijkelijk zijn deze pokkebeesten gewoon in NZ. (Buddha zegt;respect voor alles wat leeft. Daar dus niet voor).

Ook hadden we hier een oud vrouwlijk huisgeitje die mij niet mocht. Dit kwam goed uit want ik vond het een smerig beest en Fartin vond het leuk om het een appeltje te voeren. Dus vroegen ze op een zekere ochtend of Martin en ik het geitje konden verplaatsen naar een ander grasveldje. Tuurlijk, dat appeltje hebben we zo geschild. Martin achteraan en ik hield de ketting in het midden vast met de bedoeling het te sturen. Vanuit het niets begon de geit te rennen naar een appelboom en ik dacht; ''Dacht het niet'' en gaf het dus een ruk om aan te geven dat ik de baas was. Rustig stopt het geitje, draait zich zeer zorgenloos om, komt rustig op mij af, loopt om mij heen en in flits rent de geit weer naar de appelboom waardoor mijn enkels bij elkaar werden geknepenenik met eensmak op de grond kwam en mij mee namonder aan de appelboom. Dit overigens ookdoor de medewerking van Martin die het niet zosnel in degaten had en dus ook niet los liet... Met die schaafwonden was ik een heerlijk hapje voor de tekens en liep ik de rest van de dagen als astronaut door de gevreesde grassen en struiken.

Maar, nee de organische pret hield nog niet op. Want op een andere dag kregen we in de gaten dat de slaapkamers vol zat met vlooien. Hoi! hoi! hoi! Ik heb alles naar buiten gegooid, de bedden, de matrassen echt alles en ben begonnen aan de le mans 24uur stofzuigrace. Rub, maak je geen zorgen, tegen de tijdwij elkaar in Amerika treffen is zeker de helft niet meer bij me.
Naast deze organische pret hebben we ook genoeg andere dingen gedaan, zo waren we in de gelegenheid om dagelijks prachtige hike's te doen naar verschillende watervallen of gewoon lekker te relaxen op het strand. Al met al een fantastische periode, leerzaam, fysiek en hadden we het echt gezellig met een zeer gevarieerd team. Mahamudra opende, raakte mijn hart en heeft er een verdiend plaatsje gekregen.

Vanuit de rust, paradijselijke natuur en ontzettend lieve mensen loop je weer doelloos tezoeken in Aucklandnaar een geschikte Maori tattoeerder waar ik enorm moest wennenaan aldie herrie endrukte. Gelukkig na een dagje kon ik er weer mee omgaan en ontmoetteik weer mijn Italiaanse vrienden waarmee ik inOz heb gereisd. Gister eindelijk mijn tattoo gevonden en daardoor een ontzettend mooie en spirituele ervaring heb mogen meemaken.Vanavond mijn afscheidfeestje van Nieuw ZeelandmetMartinen twee andere mensen die we eerder hebben ontmoetop het zuider eiland. Klaar voor Fiji!Naal dat hard werken heb ik dat toch wel verdiend!