Eindelijk op het vliegveld van Nadi, Fiji. Al kon ik het niet geloven, toch nog de 20ste weg. Geluk dwing je af, dus rustig na mijn ontvangst,deticket weer verloren! Opnieuw inchecken en na een hoop gekloot mocht ik vliegen!
Aankomst op LAX verliep zeer voorspoedig. Geleiddoor een aantal mensenbereikte ik zonder enkele moeite mijn leuke hosteltje in Santa Monica. Met een klein jetlagje bezocht ik direct Venice Beach. Venice bracht mijhet meest opzienbare straatleven en gaf een goede indruk van L.A. Het drukke en dynamische straatleven heeft tal van kleine subcultuurtjes met echt tientallen gekken en iedereen is een artiest. De een nog gekker dan de ander dus ik met mijn normaalheid had het wel weer gezien en dookde eerste beste steeg in om mijn terugweg te starten. Daar in het steegje liep al een meisje en reageerde direct door aan de andere kant van het straatje te lopen, en bedankt...

Volgende ochtend bij het ontbijt kreeg ik aanspraak van Frans Canadese jongen, Tommy. Aardige kerel maar had al snel genoeg van het praatje dus op Culturele exploratie: Down town, walk of fame, beverly hills en rodeo drive. Meer dan genoeg om een keer te zien, het grootse viel me een beetje tegen zo ook de opgeblazen en plastic mensen.

Maar dan, San Fantastico, de stad die terecht San als onderdeel van haar naam heeft gemaakt. Sydney heeft haar nummer twee positie verloren en San Francisco (SF)staat er geankerd. Al had ik de eerste tien minuten niet die indruk. s'Avonds werd ik gedropt in het kleine maar mindere stukje van SF. Vele hostels waren vol vanwege de spring break en ik liep te zoeken tussen de vele dakloze mensen naar een slaapplek. Dit keer liep ''ik'' van de ene kant naar de andere kant van de straat en kreeg ik als nog vele vragen, opmerkingen en handgebaren.
Frisco en fruitig wakker worden met de zon die geen enkel sprankeltje van de verleden duisternis overliet. Na informatie gekregen te hebbenover welke blokjes ik niet meer hoeft te doen en voortaan een blokje om mag lopen, heb ik in een dag de bekende plekjes van SF ontdekt. Het mooiste van deze stad zijn de lange beboomde en heuvelachtige verbindingen tussen deze trekpleisters. De hele dag heb ik met jaloerse gevoelens rond gelopen op de mensen die haar bezitten.

Tot mijn grote schrik kom ik een paar dagen later de Frans Canadees weer tegen bij het ontbijt. Een korter gesprekje maar behaaglijker. Toch kon ik niet ingaan op zijn uitnodiging om de stad te verkennen, aangezien ik dat al had gedaan en ik met mijn kamergenootjes (een Italiaan weer en een Japanner) een museum zou bezoeken. Museum erg leuk, maar nog vermoeiend van de avond daarvoor en dus besloot ik al te vertrekken. Bij aankomst in mijn hostel loop ik de Frans Canadees tegen het lijf, dus even sociaal doen en gaf ik antwoord. Een antwoordwaarin ik mijn plannen voor de volgende dag verklapte. ''O'' can I join you...Ik dacht sociaal doen, help ik nu eens een ander en misschien toch best gezellig. Ik gaf hem wel aan dat het een pittige fietstocht zou gaan worden en ik hoe dan ook, deze tot het einde zou volgen.

Geen helm, wel een mooie hybride fiets, startten we vanuit het middenvan de stad. Lekker op zijn Amerikaans door het drukke verkeer tussen de hoge gebouwen. Super..tot datdie gillende keukenmeid achter mebegon te blerren dat ik te snel ging en of ik het niet eng vond...
Vervolgens door de parken en over de Golden Gate Bridge kwam ik sneller tot een helder inzicht dan verwacht: Volg je gevoel, je wist in L.A.AL, niet jouw persoon.Dit ligt niet aan hem, maar wel aan mij.
Natuurlijk heb ik me keurig ingehouden, sociaal gewezen en geprobeerd mijn gevoelige snaren wat te ontspannenop moment ik zijn slechte Engels in een nasaal, neuriend klank geluid aanhoorde. Maar, moet geschreven worden, de beste man deed niks aan sport en heeft toch elk bergje meegepakt tot aan het bekende Muir Woods met boompjes van 100 meter en meer. Ik heb mijn longen uit mijn lijf gefiets want ik gaf aan dat we de moeilijkste stukken het bestein ons eigen tempo konden doen....

Na een te korte week in SF te hebben geleefd stond ik te wachten op het vliegveld en keek ik naar een videoscherm waar ze live verslag deden van de laatste 25 meter achter de gesloten deuren. De deuren waarbij mijn familie na de 25 meter te hebben gepasseerd, zou doorbreken. Op het scherm zag ik ze aankomen lopen en zag ik de zenuwen in het gezicht van mijn moeder en kreeg ik het gevoel dat mijn vader, Kwik, Kwak en Plak (broedje Ruben en gewaardeerd schoonzusje Miek) erg goed zijn Aangekomen. Doordat het een lachwekkend gezicht was, jaloerse blikken mocht ontvangen van de verloren kilo's, was het al snel als nooit tevoren.

Met mijn vermoeide nieuwe reisgenootjes naar Santa, Cruzsde we naar een avond vol verhalen en openbaringen.
Big Sur, een gebied dat gerenommeerd is om haar uitzicht en de unieke combinatie van berg en kustlandschap. De eerste dag, na eindelijk voor hun wat nachtrust ondervonden te hebben, waren wij als eerste familie die daar de hele dag door dikke mist heeft gereden. Als nog onder de indruk en dat ook van de vriendelijkheid van de Amerikanen. Negen van de tien Amerikanen vragen waar je vandaan komt en of ze je kunnen helpen. Zo ook, een Amerikaans stel, die na het vermakelijke gesprek in het restaurantje (op clif met uitzicht op mist en soms hele grote wolken), meeliep naar buiten om vervolgens hun zelfgemaakte collectie kleden te tonen. Ontzettend groot en spuug en spuug lelijk maar verblijde ons methet idee dat er toch nog een lelijker uitzicht bestond voor die dag.
Dan maar een afslag pakkennaar een dorpje waar Clint Eastwood burgermeester was. Zeer pittoresk eneen rijkdorp waar we als echte ramptoeristen weer werden aangesproken door een mevrouw wat weer veel te lang duurde. Al duurde dit gesprek niet zo lang als de op dat moment makende homevideo, waarbij wij genoodzaakt waren onzeeigen cameraman vooruit te Douwe.
Via Santa Barbara, een omweggetje gemaakt door weer onbegrijpelijk mooi landschap waar wij ons respect betoogde aan de deur van het eerdereNeverland van Michael Jackson. Bij het rechts om keer gaan voor onze eigen weg werden we begroet door een klein geel groen kolibrietje. Over de zesbaans snelwegen bleven wij ons verbazen over de schoonheid van de kustweg naar L.A.

Alweer aangekomen in LA en dacht:'hoe kan ikmijn culturele kennis van deze stadnog meer uitdiepen'...Ja wel hoor, met de hele familie voor lul in een busje met open dak en luidspiekers door beverly hillsom deonbewoonde huizen van de walk of fame sterren te bekijken... Onze periode in LA was ook weer uniek want het was er nog nooit zo koud geweest.
Lekker warm in de auto reden we door de open woestijn met haar eenzijdige kleur, richting de Grand Canyon. Na Californië kom je in zeer strenge en conservatieve staten terecht waarbij vele de hobby mierenneuken beoefenen. Zo ook troffen wij een aanhangeren hield hij ons aan met een hele lelijke hoed waarbijRuben de waarschuwing kreeg de TomTom niet het midden van de voorruit te plaatsen maar aan de zijkant.

DeGrand Canyon is alles behalve mierenneuken en val jeer gelukkig niet inmaar wel in de ene verbazing na de ander. Op een van de paden daar werden we verrast door een kudde herten die geen enkele vorm van schuwheid toonde. De hertjes leven blijkbaar naar de toegankelijkheid van de mensen in een land, zie daar de Nederlandse hertjes.
Na weer een prachtige rit gemaakt te hebben van Grand Canyon naar Monument valley, hebben we onderwegnog een stopje gemaakt om de Grand Canyon in een vorm van een krater te mogen zien met een steeds nauwerder wordende Colorado rivier. Daar viel het mijn moeder op hoe stil het daar was, zo stil dat het een gevoel werd. Zoals u begrijpt liep kwik, kwaken plak achter en bood het de mogelijkheid omde stilte te laten manifesteren.

Monument valley, het landschap van Roadrunner, Lucky Luck en vele zaaie wild west movies, verlieten wij om nooit meer te vergeten.

Einde van de middag kwamen wijmet zonneschijn aan in Zion national park. Daar plande wij voor de volgende dag een fietstocht met windkracht tien en geenzon. U raadt het al, ook dit was voor deze periode ongekend. Gelukkig de volgende dag bij vetrek, volop zon.

Viva Las Fake-gas, de stad van Kwik, Kwak en plak, de stad waar mensen leven op de strip om vervolgens volledig uitgestript te worden. Ook de stad waar mensen fotos maken van hotelsteden als of het een natuurwonder is en maakt men fotos van een nagemaakte eifeltoren en oud Europesefontijnen als of het kunstschatten zijn. Het is daar de kunst om de stilte te ervaren. Zodra je je op het stukje begeeft van drank, sex en goedkoop volk, hoor je herrie. Vluchten naar je hotelkamer en in de lift hoor je herrie.

Ik zit nu wel te zeiken maar in de casino's gratis drank! Maar ik heb mijn periode met mijn familie met volle tevredenheid kunnen afsluiten. Douwe, Leentje, Rubje en Miekje bedankt voor jullie aanwezigheid, gezelligheid en de moeite die jullie hebben genomen ommij op te zoekenhalverwege of begin van mijn reis...En Rutger natuurlijk voor het oppassen van Jaapie.

Nu, in San Diego, via alweer L.A. Ik kwam LAbinnen via west vertroknoordelijke richting, kwam weer terug uit noordelijke richting, vertrok naar oost en kwam weer terug uit oost en sloot het af om te vertrekken langs dezuidelijke richting. Kortom, L.A. een keerpunt, een kruising eneen doorgang. Ik heb het gevoel op nieuw te beginnen en dater een hele nieuwe reis op mij staat te wachten in Midden en Zuid Amerika.

Tot de volgende,