Half drie middags kwam ik gebroken aan in Belize city. Gebroken omdat ik zes uur ochtends vertrok, half vier mocht inchecken en dus rond elf uur avonds de bankjes bij elkaar schoof om een bedje te maken in de vertrekhal van San Diego.

Ondanks de hartelijke niet-welkome ontvangst verliep het zeer soepel en wuifde ik met mijn tassen naar de rijdende oplichter. Zonder gegeven fooi, zette hij mij af, op de pier in Belize City. Een geen welkome stad voor een eerste kennismaking van midden Amerika. Na twee uur wachten op de pier nog geen nieuw reismaatje maar wel een open mond van het gebeuren om mij heen. Vele onfrisse lallende personen gaan naast je zitten en boden mij een lift aan. Met knikkende knietjes zat ik naast een dronken bestuurder. Bij aankomst van het hostel zag ik twee mannen de straat vegen waarvan ik hoopte dat het niet de eigenaren waren. Natuurlijk was een daarvan de eigenaar die nooit van zijn leven zijn straatje schoon zal vegen. Na een eigenaardig kennismaking gesprekje wees hij mijn kamer (dorm) aan op de bovenverdieping van het houten huis. Daar sliep al een Amerikaans meisje die ik niet wou storen. Verveeld begon ik een praatje met een Chinese vrouw die daar al twee weken woonde en geen woord Engels sprak.

Wakker blijven was het doel, dus dat tergende en energie kostende gesprekje beëindigde ik snel en ging ik even naar beneden om te kijken of ik er wat water kon kopen. Ik sprak die gekke Amerikaanse hostel eigenaar aan en we starten een zeer raar onderonsje. Gezien ik niks te doen had en dacht; ''je weet nooit wat het je brengt'' gaf ik antwoord op zijn vreemde vragen en kon ik het nog niet kloppende gevoel verklaren. Na de schaamte van zijn vragen gepasseerd te hebben, stapte zijn gekke vrouw binnen. Direct begon ze te schreeuwen; ''Are you ripping off your customer again'' ,ah gezellig leuk dat je er bent ''Do you need more money for your COCAINE!'' Er werden decibellen geraakt die zelfs de hond niet meer kon horen. Dus ik gaf aan dat ze wel wat quality time konden gebruiken en ik graag dit feest van het balkon wou horen.

Dit gekkenhuis in ''Verlies City'' met steeds meer donker wordende schaduwen creëerde bij mij een verontrustend gevoel over de nog te komen reismaatje. Na een paar uur wakker gepraat te zijn door het Amerikaanse meisje, kwam dan eindelijk mijn reismaatje. Met lang stuk textiel in het haar, stapte ''Jack Sparrow'' tetterend in het Spaans uit de taxi. Opgelucht dat Anouk eindelijk rond negen uur arriveerde. Een zegening om niet nog een nacht daar te verliezen.

Gelukkig Caye caulker, ontspannend. Leuk eilandje omringd met mijn favoriete kleur en een heel leuk klein Caribisch strand barretje waar we met zijn vieren de dag met een goed gevoel hebben verloren. Wakker worden met ''Bugmagnet''. Op haar arm geen doodskop tatoeages maar een kaarsrecht patroon van rode bultjes...Bedbugs..vlooien...
Met rode bultjes op de zeilboot om de riffen rond het eiland te bezichtigen. Erg leuk, vooral onze NL's ontmoetingen, die ervoor zorgden dat wij avonds een prima maaltijd hadden met de vloeiende rum! Perfecte afsluiting voor Belize, dus met iets mindere knikkende knietjes naar Guatemala.

Op het eiland kwamen we erachter dat we beide het erg leuk vinden om zo goedkoop mogelijk uit te komen. Maar bij de grens van Belize naar Guatemala geloofde ik mijn ogen niet. Vanuit het niets nam Jack Sparrow een sprint en dook door de douane... ze keek niet om en passeert rennend de tweede balie....Ik dacht: ''ja, ik vind het ook veel geld om een land binnen te komen'' maar om een sprint te nemen en er denkt mee weg te komen...Ik had het mis, als een echte rum drinkende piraat had ze haar paspoort op het dak van het busje laten liggen...(Ronald, je kan wel 100 keer zeggen om voorzichtig te doen, maar..)

Vol met waanideeën reed ik Guatemala binnen en zat ik gedekt in het busje. Daarentegen zat mijn reismaatje hangend uit het raam.. Door het platte land bedekt tussen het groene en haar heuvels met hier en daar een lachend mens. Toch liep ik nog met mijn tassen aan mijn lichaam vast geknoopt het eerste hotel in. In Flores verloor ik langzaam mijn knikkende knieën en begaf ik mij zelf op een lokaal marktje. Een van de dagen in Flores hebben wij gespendeerd aan Tikal. Tikal een oude en zeer mooie Maya ruïne, erg indrukwekkend maar lang genoeg. Terug weer in het leuke Flores. Het vertrouwde schiereilandje met haar leuke pittoreske straatjes, steigers en waar een liter bier twee euro kost! De steigers waar we middags vanaf sprongen met de lokale bevolking en andere reizigers voor de verkoeling.

Toch weer even goedkoop doen en dus bevonden wij ons buiten het schiereiland in de supermarkt van Santa Elena. Daar kochten wij ons eten en presteerden wij het om als eerste Westerse toeristen geen genoeg geld mee genomen te hebben, bij de kassa. In dit derde wereld land moesten wij bij de kassa een aantal producten weer terug brengen om de rest te kunnen betalen...Vervolgens discussieerden we bij een IJscokarretje over de prijs van een leeg bekertje die we nodig hadden voor het ontbijt...Maar NL, maakt u zich geen zorgen, nadat ik wakker werd met het briljanten idee om lepeltjes te snijden uit de eerder verkregen koffiekopjes, wisten we dat we inderdaad erg door sloegen.

In de bus met elf man naar Lanquin waar we verbleven in bamboehutjes. Onderweg bij een stop in Coban zagen we een jong Engels stel met een pasgeboren baby (zes maanden). Tegen elkaar zeiden we dat we het knap vonden maar er niet aan moesten denken. Een paar uur later deelden we met dit Engelse gezinnetje onze kleine bamboehutje. Dat heb je met karma....Maar dit Engelse gezin was absoluut een verblijing en klikte dit meteen. Ik voelde me schuldig toen het mooie kindje weer nachts begon te huilen en zij dus schuldig voelde daarvoor en dus erg vroeg vertrok. 's Avonds weer met ze gegeten en aangegeven dat het voor ons geen probleem was.

In Lanquin hebben we het achtste wereldwonder (Semac Champey) mogen bezoeken en bereikt door het plaatselijke veevervoer. Bij de berg op, schoof de meegebrachte lading naar beneden waardoor ik heel gezellig heb gezeten met een hele oude oma, de hele weg.
Volgende dag maakte we het negentigste wereldwonder mee en mochten we met veertien man in een minivan, naar Antigua. Guatemala! Antigua, erg toeristisch maar met een reden. Naast een aantal dagen genoten te hebben van ons hostel en het stadje hebben we Antigua perfect afgesloten met een hike op een vulkaan. Deze lichte beklimming hebben we met een ontzettende leuke groep gedaan en had deze tocht een misselijk makend hoogtepunt door het teveel eten van onze eigen verbrande marshmallows.

Verder het tijdspad beklommen en kwamen aan in Lago de Atitlan, San Marcos. In dit kleine dorpje was alles vol, dus sliepen wij de eerste nacht in de kamer/ huis van een van de hostel eigenaars. Ranzig bed, geen ramen wel overlopende wc, in een dorp waar een festival aan de gang was van een week. Het festival van schreeuwende muziek en elk uur van de nacht een enorme explosie. Geen oog dicht gedaan, maar we vonden de volgende dag een droom hotelkamertje. Gerust maar toch besloten om eerder weg te gaan dan gepland. Elk uur schrok je echt rot en als klap op de vuurpijl werd er een toespraak gehouden met religieuze onderwerpen rond zes uur ochtends. Dus wij vertrokken naar San Pedros waar wij een redelijk hosteltje hadden aan het meer omringd met vulkanen. We eindigen Guatemala weer in ons hosteltje in Antigua. Hier met zijn allen geproost op Guatemala en onze reis naar Honduras.

Guatemala heeft mij doen smelten van mijn knikkende knieën, versmelten in het land en het begin van de Latijn Amerikaanse cultuur. Het echte reizen weer, eindelijk.

tot de volgende,