Oww, lekker! Zo goedkoop! Zullen we nog zo´n ding halen maar dan bij dat andere straattentje?! Ja, doen we. Oww, lekker, nog goedkoper dan Guatemala, ik mag Honduras wel.

Ik werd wakker met geen enkel elektrisch vonkje in mijn lijf over. Ik begreep er niks van. Sjokkend lopen we door het stadje Copan op zoek naar een ATM, geen enkele die het deed met een pinpas. Gelukkig had Jack op een van haar rooftochten toch nog een creditcard kunnen meenemen en was dit probleem opgelost.
Inmiddels hadden er een aantal lichaamscellen toch wat impuls ontvangen en liepen we naar een uitkijkpunt. Na het een blik gegeven te hebben, verdwaalde mijn zware oogleden al snel in de schaduw van het museum (ruine). Daar stond een enthousiaste jongeman die een snel spaans verhaal door mijn oren heen blies. De lokale kinderen hadden het door en die vonden het leuk om mij te laten schrikken, ook toen ik het inmiddels door had en ook toen ik lang en breed dat museum uit was..

Na een verrotte nacht en lange reis kozen wij voor een hosteltje met een Nederlandse eigenaar. Bij aankomst van dit niks bijzondere hosteltje begreep ik er niks van hoe je ons mooie Nederland kunt verlaten voor dit onaangename stadje La Ceiba. Maar goed een bed is een bed en na dat we toch weer even op de straat hebben gegeten dacht ik alleen maar aan slapen. Onweer, onweer en onweer van het samenspel tussen mij en de toilet en de niet eerder geziende discotheek La Pacha, naast de deur.

Moe en leeg een zeer schommeld bootje op en ander half uur later waren we op het eiland Utila. Bij aankomst zijn we gevleid door een dame die aangaf een Nederlandse vader te hebben en wij als echte toerist zo met de eerste de beste meeliepen. En we boekte ons barakje met een aantal duiken bij een louche duikshop. Overigens ben ik erg blij dat deze halve Nederlandse heks niet in Nederland woont.
In ons barakje boven het water, waar ik de wc teveel gezien had, zag ik toch een mogelijkheid om snachts even te slapen. Mijn powernapje werd kriebelend onderbroken door een dikke kakkerlak over mijn lichaam, of er nog niet genoeg gekakt was..
Het weekje Utila, het leuke eiland heb ik beleefd vanuit de wc, het bed en de douche en het zelfde riedeltje weer opnieuw. Ik heb het duiken geprobeerd maar dat was geen succes.
Dus dan weer lekker reizen met de boot, goed busje, slecht busje en maakte we dit hobbelfestijn af met een tuktuk.
Letterlijk en figuurlijk, in the middle of nowhere (Honduras), begaven wij ons in een klein plaatsje aan een groot meer. Dit plaatsje begaf zich in een klein vochtig microklimaatje en was de start voor mijn tweede ANTIbiotica kuur. Anti was het zeker maar niet voor de kakkerlakken.

Weer werd ik frontaal aangevallen door luchtafweergeschut van de kakkerlakken. Na deze een rechtse hoek gegeven te hebben richting de wc (met doorschijnende douchegordijn) gaf hij eindelijk op zijn rug genade. En toen kwam de volgende.
Mevrouw met houten poot en zwart ooglapje vond dit wel grappig. Dus besloten de kakkerlakken de volgende nacht haar te bezoeken binnen het muskietennet. Over haar goede been naar het ooglapje.
Als volleerd vliegende mierenvanger heb ik mijn horizon verbreed en toegelegd op de kakkerlak. Mijn arsenaal: twee stokken en een geleende haak van Jack. Mijn tactiek: een pootje er af te tikken en vervolgens sprongen ze zelf op hun rug (wel lekker boeddhistisch, dacht ik). Zo kwamen we er achter dat er niet een onder haar bed bewoog maar drie. Helaas bleef ik een eenmansleger omdat mijn parner in crime, de techniek pootje eraf tikken, niet kon toepassen wegens een oud trauma...

Klaar waren we ermee, dus op naar Leon, Nicaragua!

Leon, voormalig hoofdstadje, is een typisch Nicaraguaans stadje met haar typische midden-Amerikaanse straatjes. De straatjes waar relief is uitgevonden. Elke stap is een nieuw epicenter. Elke stap hier, veroorzaakt een nieuwe aardbeving in mijn voedselverwerking systeem. Tot op de dag van vandaag onderga ik verschillende erupties en veroorzaak ik meerdere tsunamies in het rioleringsnetwerk.

Gezien de tweede kuur ook niet aansloeg en paraPietje nog steeds met me meelift, had ik een drukkende drang om dit Pietje echt eens een koppie kleiner te maken. Dus op naar de kliniek! Eerste keer verhaal doen, tweede keer zijn ze dicht, derde keer breng je potje, vierde keer krijg je te horen verkeerd potje, vijfde keer juist potje, zesde keer resultaat en de zevende keer krijg ik dan eindelijk een verwijzing naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis moeten we smeken om niet een algemeen medicijn mee te krijgen maar een specifiekje voor Pietje.
Inmiddels kuurtje drie, altijd die drie. Al heb ik morgen de laatste dag, Etna is nog steeds niet minder bekend.
Het reizen en of de medische voorzieningen... ik zeg nog steeds niet dat ze de pot op kunnen, dat doe ik wel. We gaan gewoon nog rustig door en zal hoogstwaarschijnlijk het hele wijsje opnieuw afspelen bij een andere kliniek, dit keer een prive kliniek. Want, Nicaragua heeft nog zoveel moois te bieden.

Tot de volgende,