Geen chemische wapens, wel biogas. Mijn farmaceutisch wapenkastje had eindelijk na zes weken de primitieve schuilplaats van Pietje gevonden. Het vierde kuurtje antbioterreurica met een zelf bedachte hogere dosis dan dat George, Tony en Jantje (de 3 B's) bij elkaar hadden gelogen, was eindelijk doorslaggevend om Parapietje uit zijn hol te roken.
Kortom de genada begon in Granada (Nicaragua). In verwachting eruptie vrij te zijn, had het wel nog zijn uitspattingen en had Quatemala daar nog onder te lijden. Met volle moed werd dan ook weer het tasje gepakt en werd dit tasje weer neergezet in Ometepe. Ometepe het eiland dat bestaat uit twee vulkanen midden in het grootste meer van centraal Amerika. Heel veel groen en verrassend veel zon. Getipt door een ander Nederlands stel kwamen wij aan in het door hun aanbevolen lodge. Daar troffen wij direct onze Duitse vrienden die een kamer naast ons hadden gedeeld in Granada. Granada waar ik naam en faam heb gemaakt als Salsa koning van Granada. Ik geloof dat ze tot op de dag van vandaag nog aan het zoeken zijn naar mijn weggebleven heupen...

Op Ometeppe, met zijn vieren crossen op het eiland. Dat vulkaantje, geen enkel probleem voor Sebastiaantje! Nog nooit van mijn leven op een motor gereden, maar met zo ondergrond en mijn soepele heupen had ik dat varkentje zo even gewassen. Motertje eenmaal uit en weer opnieuw proberen te starten terwijl dat mechanische monster naar beneden jankt...Dus, liep ik met de motor in de hand richting de waterval, omhoog. Maar dan als het einde van de dag nadert en de rust weer terugkeert, knetteren wij over het strand en maak ik nog grotere remsporen dan de afgelopen maanden. Daar is het dan, ja, eindelijk kan ik de dag weer afsluiten met het ondergaande warme goud en het welkome koude goud, het biertje!
Om het eiland te verlaten sta je met alle rust in de rij om een kaartje te kopen voor de nachtboot. Dit keer gaat de boot naar het puntje van het meer, richting de grens van Costa Rica. Met ons Eerste en duurste klas kaartje in de hand stapte wij het eerste klas zaaltje binnen en begrepen wij direct waarom lokaal het voordringen als een handig gebruik accepteert. De nacht hebben wij in een tuinstoel op het dek doorgebracht. Samen met een Belgisch stel hebben we naar de sterren gekeken. De tweede helft van de nacht werd gebruikt om de regendruppels te ontwijken in plaats van het ontwaken.

We kwamen aan in een typisch havenstadje en of grensstadje. Typisch omdat meestal van die lelijke en truerige stadjes zijn. Zo ook dit moerasstadje en stapte we direct in een ander bootje die ons meenam over de rivier, door de jungle en uiteindelijk in El Castillo. Als enige gasten in dit kleine fort stadje werden we op ons wenken bedient door een onzettend aardig hoteleigenaar mannetje. Het mannetje deed enorm zijn best met het ontbijt en daar in was hij zeker geslaagd. Ook zorgde hij ook voor de plaatselijke vogeljes die een plankje banaan kregen. Ja, dit klinkt erg truttig, maar het was gewoon truttig lekker en echt enorm blauwe vogeltjes. Ondanks ik dit serieus bedoel, hou ik nu maar op met beschrijven van deze ontbijtbelevenis..
Verkwikt te zijn van het ontbijt, kwekte wij over invulling van de dag en dus kwakte wij onszelf in twee kano's. Bij het toerist information kantoortje vroegen wij zeer nadrukkelijk om een kayak. 'Geen probleem' en dus inderdaad bij aankomst twee kano's. Na een uurtje peddelen in dertig graden en weinig verrassends te hebben gezien, namen wij weer afscheid van El Castillo en keerde wij weer terug naar het lelijke moerasstadje om de volgende dag de overtocht naar Costa Rica te maken.

Weer een nacht overleefd te hebben met onze bekende vrienden de kakkerlak, verloor ik mijn respect voor ouderen. Nadat de ´alleen maar voordringende kanslozen´ eindelijk hun stempeltje hadden begon de rij in te korten.
Costa Rica zijn we door heen gevlucht maar San Jose heeft ons bijzonder verrast. Een kleine hoofdstad met best grappige straatjes en een niet echt onveilig gevoel, zoals de meeste het hadden beschreven. Costa Rica hebben we niet echt bewonderd, maar ik zal Costa Rica een kans geven bij mijn wederkomst, na Panama.

Panama, het goede begin van het vernieuwde oude Basje. Bocas del Torro, op het mooie eilandje Bastimentos. Eigen huisje, ruimte, balkon met banken en hangmatten, kijkende over zee en een fantastsche Westerse keuken. Bier werd nog steeds verdraagt, cocktails werden gemaakt met blender en Hollandse pannenkoeken werd gegeten midden in het groen en de vele bevruchten bloemen door de niet schuwe kolibries. Vakantie en met ons nieuwe reisgroepje (3 Ozzies en 3 Canadezen) zijn we een dagje wezen snorkelen, dolfijntjes weg gejaagd en belandt op een droomeiland.
Wel weer verder en vetrokken we naar Bouqeut. Een klein dorpje midden in de bergen en bekend om de vele gepensioeneerde Westerlingen. Deze gepensioeneerde hadden gelijk, ik kan het niet ontkennen dat mij die gedachte niet ontgaan is. In een groene vallei ligt het kleine dorpje midden tussen de vele koffieplantages. Met ons reisgroepje hadden we ook een fantastisch hosteltje en hadden we een karmaverhogend avondje in de kroeg waar we op zijn Engels een Quiz spelen voor het goede doel. Voor de verandering hebben we de kater doorgebracht bij de rivier in de hotsprings. Ben nog niet gepensioneerd, dus naar onze laatste stad.

Panama city, de stad waar alles bij elkaar komt, centraal in het land, aanknopingspunt voor vele financiele stromingen, maar vooral de verbinding van de stromingen van de Caraibische Zee met de Grote oceaan. De stad waar ik het Nederlands Elftal mocht aanschouwen in lokaal koffietentje om half zeven sochtends en waar wij als reismaatjes van elkaar zullen scheiden. Anouk reist verder en maakt haar vader blij met de geplande maar onregistreerde bootreis naar het meest geprezen land Colombia en blijf ik in Panama. Een dikke twee maanden samen gereisd waarbij we veel gezien hebben maar door mijn toestand niet veel gedaan hebben. Ik ben haar dankbaar dat ze gekozen heeft om nog door te reizen tot dit punt en de vele leuke momenten die ze heeft gebracht. Jack Sparrow Bedankt! Ondanks het je zal kriebelen hou het bij 1 boot en blijf van het Colombiaanse goud af!

Dus, naar de San Blas eilanden. Met 4 x 4 door de jungle, door rivieren en word ik met een nieuw groepje mensen gedropt in het moeras. Daar worden we opgehaald door een Kuna familie met een houten bootje. De Kuna is een Indiaans volk en was daar de oorspronkelijke bewoning. Deze eilandenarchipel bestaat uit 357 eilanden en op een van deze droomeilandjes had ik mijn verblijf. In een bamboo hutje, zonder water, maar twee meter naast het strand was het een waar paradijsje. Op een mooie ochtend dreef er een halve holle uitgebrande boom op ons strandje. Daarin stond een bijna naakte man die zijn kreeften en krabben tentoon spreiden. Voor dertig dolar tien kreeften! Verser kon het niet en volgens mij ook niet lekkerder! Paradijs!

In twee minuten had je een rondje om het eiland gelopen, had je negentien palmen geteld en drie familiehutten. Naast het bekende snorkelen, dolfijntjes bekijken, biertje en of rummetje drinken met een leuk groepje mensen, kozen wij voor de laatste dag om iets cultureels te zien. Op een van de grotere eilandjes had je een stadje/ dorpje waar feest werd gevierd ter vereering van de ongesteldheid (ik heb het niet bedacht). Echt een fantastische gewaarwording. Het Kuna volk is een van de kleinste bevolking op aarde en dit feest was alleen voor volwassen. Dus wij als echte toerist, mochten de grote rieten donkere hut binnen lopen maar we mochten er geen fotos van maken. Bij binnenkomst en mijn oogleden de strijd hadden verloren van de rook en het arme licht, zie ik vele groepjes giegelende mensjes op mij heen. Links een schaaterend groepje oma's en rechts de moppelende opa's. Het was rond vier uur dat wij binnen kwamen en sinds 1 uur smiddags drinken zij rum en roken ze heel veel wiet. Zo nu en dan staan de opa's lallend op en gaan recht tegen over elkaar staan, dan kijken ze elkaar lachend aan en wordt de letter A geschreewd in een opbouwend volume. Uiteindelijk wordt de welverdiende halve kokosnoot met rum naar elkaar overhandigd. Een traditioneel dansje van lik me versje.
Dan is het de buurt aan de oma's en beginnen te dansen (zonder muziek) en laten ze ons zien hoeveel rum ze in een keer kunnen drinken. Vervolgens dansen deze oma's vrij erotisch om je heen en absoluut binnen je persoonlijke ruimte. Dit tafereel leek wel de grot van Dionisius, waar al die kleine mensjes die normaal vrij schuw zijn elkaar omarmen, erotisch dansen en of het bekende stammen dansje doen en letterlijk veranderen in kleuters. Zo lachwekkend, kleuters die echt tot in het laatste haarzakje dronken zijn, die ineens aandachtig van iedereen willen en zie je dus de vrouwtje (oma's) die de mannentjes pesten en dan eindigen met het stammendansje waarbij het lijkt als of een kleuter zijn zin niet krijgt en keihard begint te stampen met zijn voeten op de grond. Geweldig, niet verwacht, maar voor mij de meest primitieve alcoholische cultuurgebeurtenis van mijn hele reis.
Tot einde van de maand blijf ik in Panama en zal ik daarna terugkeren naar Costa Rica waar ik mijn laatste weekjes ergens op een strand zal doorbrengen.

Tot nog een keer,