Vanuit Rica regenland, schrijf ik mijn laatste verhaal. Het einde is inzicht en vlieg ik van uit dit gifgroen kikkerlandje naar Miami, London en uiteindelijk keer ik terug in mijn eigen kikkerlandje.

Ik schrijf mijn laaste verhaal nu, omdat ik er nu zin in heb en er weinig nog valt te melden. Afgelopen weken reis ik met een nieuw groepje vrienden en van dat groepje was er nog een andere Hollander maar we worden aangezien als een grote groep Hollanders. Gezien dit zich nog enigzins zal doortrekken verwacht ik geen denderende dingen meer die nog een beetje leuk verhaal kunnen creeren. Dus, in mijn laatste gedeelte geen wilde reisverhalen en zal ik het ook niet echt opzoeken. Het enige wildlife dat ik nog bewonder zullen de katers zijn. Ik zal jullie dus niet meer lastig vallen op welk strandje ik nu weer lig, welke biertjes wij te veel drinken en gebeurtenissen waardoor we hier het NL´s imago niet erg versterken. Miami en London zal het gebruikelijke sightseeing zijn en niet vermakkelijk genoeg om over te schrijven. Ik ben er klaar mee, maar meer dan tevree.

Het was een reis. Een reis met vele landen, mensen, verrassingen en obstakels. Net voor mijn reis zijn de moeder van een hele goede vriend van mij; ''elke keer als je een belemmering en of hindernishebt overwonnen, staat de volgende alweer klaar''. Elke keer weer en vooral struikelblokken waren bij mij erg populair.Vele waren leerzaam maar er was er een doorslag gevend om mijnreis niet verder te plannen naar Zuid Amerika. Hetgeen ik nu een beetje spijtvan heb, maar het zal zo moeten zijn.Parapietje heeft de travelspirit verkoeld enhet vlammetje geblust met zijn eigen ontbranding. Afgekoeld genoeg voor ons eigen land.

Ik heb geen land gevonden waar ik liever zou willen wonen. Zeker de laatste maanden genoten van het echte reizen en soms de primitieve toestanden, maar dit in combinatie met para waarbij ik niet meer primero ben, heeft mijn verlangen naar Nederland doen versterken. Ik kan het niet ontkennen dat ik inmiddels wel weer verlang naar een vast bed, of niet meer mijn kledingkast op mijn rug te dragen (sorry sebi) of er achter aan moeten rennen. Het grootste gemis is wel het gemak om je kleding op de grond te gooien en dat je moeder het dan opruimt en wast. (Grapje Mam) Nee, mijn grootste verlangen is naar onze kwaliteit, kwaliteit in eten, snoep, gebak, onze chocolade, kortom vers en weten wat je krijgt. Daarnaast hoe verder ik van Nederland kwam hoe meer ik Nederlander werd. Niet erg hanidg als je het Nederlands elftal kijkt alleen met Brazilianen.
Ondanks de aantrekkingskracht van Nederland en geen ander paradijs gevonden te hebben, ga ik het vrije leven missen. Het vrije leven van het reizen. Toen ik in Honduras en Nicaragua zat ik kon ik niet anders denken dan aan Nederland, maar nu eindelijk weer de oude te zijn en weer volop geniet, zal de ontwenning weer ontzettend groot zijn. Dus, de laatste twee weken lik ik elke stoeptegel weer af in de hoop nog een parapietje te vinden. Mijn reis is bijna geeindigd en dus eigenlijk het gehele proces van er naar toeleven, beleven en nu bijna eindigen is een periode van drie jaar geweest. Ik voel de leegte al bijna inslaan, dus de hoeveelheid achterover slaan wordt onbewust bevorderd. Ondanks ik waarschijnlijk even de leegte zal moeten doorbreken ben ik blij terug te mogen terugkeren naar ons mooie Assen. Hoe raar dit ook klinkt, en nee, ik ben niet dronken of heb geen Colombiaanse cultuur gesnoven!.

Mijn reis is gemaakt door de vele mensen die ik heb mogen ontmoeten maar vooral door mijn reismaatjes. Het begon met Alex. Beiden watermannen en eigenlijk nieuw in het reizen alleen. De onzekerheid dronken we weg en het leven zochten we in het water. Afgesloten van de wereld in een andere wereld. Keerden we terug op magisch Mabul en reisden we verder. Reizen met de bus van de duivel, vliegtuigen en eindigde we in Mercing waar ik mijn tweede maatje ontmoeten en Alex en ik onze reis afsloten op het mooie eiland Tioman.
Mijn tweede reismaatje Martin, Virgo, gelijk aan mijn ascendant, en ik gingen van Tioman naar Singapore waar we eigenlijk na ander half week er achter te komen dat er meerdere overeenkomsten waren.
In Australië hebben we een weekje Tioman in Cairns nagespeeld en vervolgens na een aantal ontmoetingen in Australië meer, een plan gemaakt voor Nieuw Zeeland. Hier brachten we een andere diepgang in de vriendschap. Daar bezochten we naast de meters bier ook de meters hoge bergen en meters lange afdalingen. Na de fysieke beperkingen ondervonden te hebben, zochten we de geestelijke beperkingen op. Dit in het Boeddhistisch centrum in Coromandel. Zonder enige verlichting vonden we daar ons eigen Nirvana. Daar de vele oude vrouwtjes aan het lachen gemaakt en vijanden gemaakt met de geit. Na bijna vier weken geen alcohol?? hebben we ons eerste biertje geproost op ons laatste dag.
En dan het drietal, twee spaghettivreters en een kaaskop, eerste klas kneusjes betreft kamperen, boefjes als er donatie boxen stonden en angsten voor alles wat leeft in Australië. We hebben veelal gelachen om ruis wat bij ons heldere communicatie betekende, misselijk geworden van de pasta's ontbijtjes en genoten van de stilte en verrassingen die de natuur en de woestijn ons bood. Twee weken zaten we te broeden met elkaar in Perth hoe weg te komen, na heel wat geregel en geritsel hadden we een auto en een laptop terug en On th road..
Ook in Australië, Patrick, het reismaatje die ik het langst ken. Het schoppende/ kampioentje en het water trappelende/mannetje verkeerden we beidein een fase voor gekozen rust, ontspanning, kalmte, sereniteit, stilte, en kortom veel praten. Bovenop de berg in een diep dal sluisden wij ons uit de niet ontkomende drukte, kosten en slaapvertrekken met kuddes stapelbedden. Na, het bos ingetrokken te zijn voor geestelijke verruiming, zaten we aan het einde van ons tweede boeren buddha avontuur in Sydney vertrouwd en tevreden op ons bankje. Pat, ik ben er trots op dat we weer aan de ander kant van de wereld nieuwe kanten van onze vriendschap hebben ontdekt. Daar ik mijn Mala weer overhandig aan Patrick bij zijn aankomst, heb ik precies dezelfde weer terug gekregen een week geleden. De ketting is weer rond.
En dan mijn laatste reismaatje, ook mij niet onbekend, het op Peter pan schietende boogschuttertje, Anouk. Zij heeft me van mijn knikkende knieën afgeholpen maar ik heb er een knikkend hoofd van over gehouden door vreemde praktijken als grenssprintjes nemen, marshmallowvuurballen te proeven en haar interpretaties van Duitse expressies. Ondanks zij haar pijlen roosscherp kan plaatsen, misten ze parapietje. In ons gedeelde reis was ik het grootste gedeelte niet fit. Hierdoor zijn er vele momenten geweest waardoor ik haar meer nodig had dan zij mij. Ik ben je dankbaar! Anouk heeft me versteld doen staan toen ik haar in een taal hoorde spreken waarin ik niks begreep, maar vooral in haar reisspirit. Het gemak hoe ze overal door heen en met iedereen fladdert, van harige spinnen tot kakkerlakken. Ik durf oprecht te zeggen dat zij het echte reizen in zich heeft, geen plan, alles open en reageert op hetgeen haar toekomt.

Al met al zorgde mijn reismaatjes voor alle bepalende elementen om de reis te laten wezen zoals het is.

Naast mijn reismaatjes had ik ook twee hulpjes. Sebi, bedankt voor altijd net even dat extra ruggesteuntje en Tiaantje ook jij bedankt, ondanks ik soms met mijn rug tegen de muur stond, altijd bleef je altijd achter me staan.

Daarnaast wil ik Annemiek en Rutger bedanken voor de vele en uitgebreide berichtgeving van en over het thuisfront. Altijd werd dit gewaardeerd en bestudeerd. Als laatste mijn ouders en Ruben bedanken voor de acties die gemaakt zijn voor mijn gemaktzuchtigheid achter de schermen, het komen opzoeken in Amerika en gewoon omdat jullie het zijn.

Als laatste het reisbureau Kilroy, en dan vooral Frank, die altijd super snel en behulpvaardig was, ook dit werd zeer gewaardeerd, vooral toen in Fiji!

Iedereen bedankt voor de reacties op mijn weblog. Mensen, tot de volgende,

keer in Nederland.

Sebastiaan